Napalm Death klinkt relevanter dan ooit

Check. Dubbelcheck. Driedubbelcheck. Horen we dat nou goed? Sijpelt er op de zestiende plaat van de Britse grindcorepioniers Napalm Death daadwerkelijk iets door het brullende gerochel van Barney Greenway heen dat lijkt op … ME-LO-DIE? Jazeker, in het refrein van ‘Amoral’ weet hij zowaar een pakkende zanglijn uit zijn met gruis en scheermesjes gevulde strot te persen. Geen nood. Op de andere veertien nummers van Throes of Joy in the Jaws of Defeatism geeft Napalm Death de luisteraar – of eigenlijk: de gehele mensheid – gewoon weer ouderwets op zijn verdommenis. Bliksemsnelle blast beats en bulderende riffs moeten niet alleen trommelvliezen laten wapperen, maar ook onverschilligheid verpulveren. Na ruim dertig jaar razen klinkt de band jeugdiger, veelzijdiger en relevanter dan ooit. En dat zelfs gas terugnemen werkt, bewijst ‘A Bellyful of Salt and Spleen’ – een op vuilnisbakken en olievaten getrommeld requiem voor verdronken bootvluchtelingen.