Donders goede match vol topwijnen in charmezaak

Parlotte is zo’n wijnrestaurant dat eruitziet zoals de mens van nu fijn vindt. Een mooie bar die in Parijs niet uit de toon zou vallen, een fraaie art deco-lamp en ronde, marmeren tafeltjes. En dan ligt het zaakje ook nog hartje Jordaan, je zou bijna bang worden dat het decor wordt voor een vrolijke dertigersfilm à la Hartenstraat.

Vooralsnog is dit niet het geval, Parlotte is nog maar een paar maanden open nadat het meteen bij de start vanwege de landelijke covidmaatregelen moest sluiten. Desondanks hielden sommelier Margot Los, Marjolein Peltzer en chef Maarten Pinxteren de moed erin en trokken ze het schip vlot. Parlotte staat als een huis of om in scheepstaal te spreken: het ligt vast op koers.

De sterren van deze charmezaak zijn naast de vakkundige, sympathieke sommelier-gastvrouwen vooral de wijnen. Bij het bestuderen van de wijnkaart die enkele pagina’s beslaat, vallen we bijkans van onze stoel. Wat een keuze, al die wonderschone wijnhuizen! Geïntimideerd door zoveel moois geven we de wijnkeuze meteen in handen van de dames, die ons met zwier en enthousiasme prikkelen en pleasen met hun selectie. Al bij glas één staan we op scherp: Duitse Riesling van Emrich-Schönleber (7,-) uit het fijne wijngebiedje Nahe, en een biodynamische, Elzasser blend met onder meer gewürztraminer van wijnhuis Deiss (8,50). Daar nemen we een klein hapje bij: schelpjes met knoflook, piment en koriander (9,-), zowel zilt als pittig, met goed zuurdesembrood met boter (3,50).

Keuzestress kan bij de menukaart in tegenstelling tot bij de wijnkaart niet het probleem zijn: er valt te kiezen uit een drie- of viergangenmenu (39,- of 47,-) met een enkel uitstapje (vegetarisch of vlees/vis). Het is duidelijk dat Parlotte focust op wijn, wijn en nog eens wijn. Eén van de voorgerechten is trouwens helemaal geen wijnvriend: tomaatjes met gebakken ricotta en een tomatenvinaigrette, maar de rijpere Riesling van Wagner-Stempel (11,50) doet het er wonderwel bij. Dat heeft alles te maken met de zuren; het gerijpte zorgt ervoor dat het uiteindelijk niet een opeenstapeling van zuren wordt, maar de twee elkaar in evenwicht brengen. Bij de terrine van konijn met artisjok, bospeen, kervel en dragonvinaigrette komt een Sablet Blanc, een stoere wijn uit de Vaucluse, ook weer een donders goede match, want zo’n stevige witte Rhônewijn kan goed met de uitgesproken smaak van terrine.

Bij de hoofdgerechten drinken we graag rood. Dat klinkt misschien een beetje gek, want we eten vis, maar we vinden dat nu eenmaal lekker en dat je bij vis altijd wit moet drinken is sowieso geen harde wetenschap. Onze sommelier begrijpt dit en komt met twee spannende wijnen: een tikkie rauwe cabernet franc, goed gekoeld uiteraard (Domaine des Roches Neuves 2017, 8,50), en een pinot noir uit Épineuil, de noordelijke Bourgogne dus, een garantie voor stevige zuren. Bingo, want de zeeduivel komt als een dikke moot, stevig maar niet taai, met linzen, paddenstoelen en cavolo nero en de saus is gemaakt van het visskelet, een soort bisque; al met al een solide, aards gerecht dat rode wijn goed verdraagt.

We glijden tevreden de finale in: gebakken pruim met crème suisse, citroentijm en crumble van gezouten amandel, waar een glaasje Muscat de Beaumes-de-Venise (9,-) bij komt, samen een feest van het zuur van de pruim, het umami van de room en het zoet van de muskaatwijn. De ander neemt een eenvoudig, uitstekend bordje gerijpte kaas van Kef.

Laten we open kaart spelen: we leggen voor zeven glazen wijn zestig euro neer, da’s gemiddeld bijna negen euro per glas. Parlotte is niet de gelegenheid voor lekker ‘wijntjes’ drinken met wat hapjes erbij: wijn is hier serious business voor serieuze liefhebbers. Wat niet wegneemt dat we met een glimlach van oor tot oor het pand verlaten.