Deze Koreaanse feel good-serie barst van de energie en gekkigheid

Het klinkt duister: een vijfhonderd jaar oude geest moet als straf voor het nemen van haar eigen leven en het doden van een mystieke boom de bitterheid en rancune van 100.000 mensen zien weg te nemen – anders gaat ze naar de hel. Toch is de Zuid-Koreaanse serie Mystic Pop-Up Bar een aangename en lichte mix van humor, fantasy en drama – met een vleugje actie.

De serie draait om Wol-joo op het moment dat ze nog tien stervelingen te gaan heeft van wie ze de emotionele problemen moet oplossen. Ze runt een zogeheten pojangmacha, een tent op straat waar mensen wat eten en een borrel kunnen drinken – typisch voor Seoul. Ze geeft gasten een drankje waardoor zij in slaap vallen en sluipt dan hun dromen in om achter hun onopgeloste rancunes te komen – waarna ze verlossing verschaft. Voor iemand die gericht is op het helpen van mensen bij emotionele problemen is Wol-joo een directe en opvliegerige vrouw (met voor de fan een imposante collectie traditionele Koreaanse hanbok-jurken), maar wat wil je na een half millennium ellende aanhoren?

Alles verandert wanneer op een dag Han Kang-bae binnenkomt, een jonge supermarktbediende die de gave blijkt te hebben om iedereen over zijn of haar diepste sores te laten praten zodra ze hem aanraken. Kang-bae biedt aan zijn vermogens in te zetten om mensen met problemen te vinden voor Wol-joo. In ruil daarvoor belooft zij zijn ‘spirituele zicht’ op te heffen, waardoor hij weer ‘normaal’ wordt. Kang-bae wordt gespeeld door Yook Sung-jae, die K-Popfans mogelijk zullen herkennen als lid van boyband BtoB. Het duo heeft ook hulp van een derde bovennatuurlijke partner: de grappige en stoere Guibanjang.

De dynamiek tussen het drietal hoofdpersonen verveelt nooit. De gedecideerde en zakelijke Wol-joo ligt soms ramkoers met lieve kluns Kang-bae, maar heeft het net zo goed soms aan de stok met de koene grappenmaker Guibanjang. Uiteindelijk neemt het trio het toch altijd voor elkaar op bij tegenstand van aardse of hemelse opponenten.

Tissues

Hoewel veel opgeloste wrokken een morele les bevatten is de serie opgewekt en humoristisch genoeg om niet prekerig en belerend te worden. Emoties als woede, verdriet, berouw, geluk en liefde volgen elkaar in rap tempo op – waardoor soms een bak tissues bij de hand geen overbodige luxe is. De hartverwarmende momenten slepen zich niet te lang door, waardoor ze niet gezapig worden. Soms komt het narratief wat droog over, omdat er zo veel plotwendingen en wisselingen van ernstige naar komische scènes zijn dat de dialoog niet voldoende uitgewerkt wordt.

Het plot doet denken aan de eerdere Zuid-Koreaanse successerie Hotel Del Luna, waarin ook een vrouwelijke hoofdpersoon haar zondes moet goedmaken door in een hotel geesten te bedienen. Mystic Pop-Up Bar is echter luchtiger en geestiger van toon. Ook is Wol-joo niet de melancholische verschijning die de hoofdpersoon in Hotel Del Luna is.

Ondanks het duistere achtergrondverhaal van Wol-joo is de serie een mooi gebalanceerde mengeling van geestige en spannende momenten. De afleveringen waarin maatschappelijke thema’s als dementie en corruptie voorbij komen, zijn het mooiste. Hilarisch is een sporttoernooi in het hiernamaals waar overleden grootvaders met fysieke prestaties het karma van hun kleinkinderen kunnen opkrikken. Mystic Pop-Up Bar is een heerlijke feel good-serie die barst van de energie en gekkigheid, maar ook tal van dromerige en spannende ontwikkelingen heeft.