Schuifelen door een dichtgetimmerde schouwburg

Theater Rotterdam is dichtgetimmerd. Pas als de nieuwe kunstenplanperiode begint, wordt het gebouw weer „uitgepakt”, zo is het idee. Door al dat hout lijkt het nu misschien alsof er niets te doen is, maar het tegendeel is waar: Tracks is in volle gang, een evenement waarmee Alida Dors het theaterseizoen opent en haar artistiek leiderschap bij Theater Rotterdam aftrapt.

Tijdens een ingenieuze route door de schouwburg, kom je als bezoeker een mix van nieuwe en eerder gemaakte performances tegen. Over een houten loper schuifel je door de krochten van het gebouw, achter een gids met een vlaggetje aan. De tocht gaat door benauwde achterkamertjes, over trappen en langs projecties, slingers lampjes en een verdwaalde boodschappenkar. Overal creëren houten schotten smalle doorgangen. Zelfs een afvalbak is ingepakt; het achter-de-schermen-gevoel compleet.

De voorstellingen die je onderweg tegenkomt, zijn erg verschillend, zowel in lengte als in vorm en diepgang. Theatermaker Davy Pieters maakte een performance, die er uitziet alsof een berg afval tot leven is gekomen. In een opslagruimte, waar tientallen theaterstoeltjes naast stapels kratten staan, buitelt deze kluwen plastic tasjes en ander troep over een tafel. Het is één van de acts waar je langsloopt zonder er lang bij stil te staan (de gids geeft het tempo aan).

Voor andere voorstellingen wordt gestopt, zoals voor Who am I, who are you? van theatermaker Tjon Rockon. Op een stevige beat vliegen drie performers over het speelveld. Stroboscooplicht flitst en Josimar Gomes laat repeterende teksten door de ruimte dreunen. Er spreekt gejaagdheid uit het optreden, maar ook strijdlust. Gezelschap Grande Loge is een fijne, relatief nieuwe stem in het theaterveld, met dit soort bruisende shows die afwijken van de norm.

Ook de bewerking van Accusations, een voorstelling van Ann Van den Broek uit 2017, maakt indruk. Tussen de trappen naar de grote zaal overrompelt deze act, met glansrollen van onder meer Nik Rajšek en Gregory Frateur. De acteurs beuken op de vloer, kronkelen en schreeuwen, in een performance waar de seksualiteit vanaf spat. Ze lijken zichzelf binnenstebuiten te keren, hun driften de vrije loop.

Meesterverteller Thomas Dudkiewicz van theatergezelschap Urland is een rustpunt tussen al het vocale en visuele geweld. In een bijna sacrale monoloog duikt hij in vraagstukken over leven na de dood. Met zijn nadrukkelijke dictie en minimale bewegingen betoogt hij dat juist de gave om te vergeten ons het leven laat waarderen. Het is met afstand de meest optimistische act van de route.

Tracks wordt afgesloten met een feestje van Boogaerdt/VanderSchoot. Het publiek hijst zich in beschermende pakken, zodat iedereen coronaproof de dansvloer op kan. Uit de kaartenbak ‘theater-in-coronatijd’ moet dit één van de eerste kaartjes zijn, maar wie kan Bowie’s ‘Let’s dance’ en een gospelkoor weerstaan?

Hoewel niet alle performances nieuw zijn (en de bewerking van Dors’ eigen Or die trying niet de sterkste van de avond is), maakt de samenstelling en het concept van deze Tracks erg nieuwsgierig naar wat Dors verder van plan is met Theater Rotterdam.