Oranje wasstraat

Op de binnenkomende vluchten uit Madrid en Barcelona is nog niemand gekleed op onze plotseling ingetreden herfst. Zongebruind, in korte broeken en zomerjurkjes maken ze hun entree tussen de schuifdeuren van aankomsthal 2.

Daar probeert een vrijwilligster van het Rode Kruis er zoveel mogelijk aan te spreken. Onder haar arm een stapel flyers die toegang geven tot de veelbesproken teststraat.

„Ik heb geen klachten, ik vind het echt onzin,” reageert een vrouw in lange linnen jurk, mondkap op de kin, haar blik obstinaat in de verte. „Oké!” De vrijwilligster blijft opgewekt, als een geroutineerde straatverkoper die weet dat aandringen zinloos is, en probeert het bij de volgende in de stroom.

Een klein deel van de reizigers weet ze zo te benaderen. Daarvan lijkt één op de vijf bereidwillig om de bordjes te volgen naar de met zwarte schermen afgezette teststraat. Open van 6 tot 18 uur, staat er, en daar is een meerderheid van Kamerleden en twitteraars al dagenlang woest over. Breid uit, schaal op, verplicht het!

Wat ik een beetje mis in dat eensgezinde geweeklaag is de nuchtere vraag hoe zinvol het eigenlijk is om dagelijks duizenden mensen zonder klachten te testen. „Zonder klachten heeft een coronatest geen zin”, waarschuwen de GGD’s resoluut. De overheid meldt bezorgd dat de toename van klachtloze aanvragers de schaarse capaciteit onder druk zet.

Deze plek op Schiphol is in eerste instantie opgetuigd om het eventuele kansje te onderzoeken dat je het virus toch bij reizigers zonder klachten aantreft. De resultaten zijn nog niet bekend, maar hier bespeur je in elk geval al één onwenselijk bijeffect. Zo zegt een vrouw dat ze het „toch maar even doet”, want dan kan ze „straks weer de deur uit”. In de Volkskrant las ik een interview met een 26-jarige man die hier voor een dichte teststraat stond, toen maar loog over symptomen bij een reguliere GGD, want hij wilde weten waar hij aan toe was. Een van zijn vrienden wilde twee dagen later weer op vakantie kunnen en ‘zeker weten dat hij gezond was’.

Tuurlijk, on the record melden zulke reizigers braaf dat ze weten dat ze in quarantaine moeten, maar ja, met een negatieve test op zak voel je je daarin toch wat vrijer. Toch boodschappen doen, de trein in, of zelfs naar dat leuke etentje? Intussen kun je, door de incubatietijd, drie dagen later alsnog besmettelijk zijn en heb je drie anderen aangestoken.

Er is een enorm risico dat grootschalig asymptomatisch testen averechts uitpakt en de verspreiding juist bevordert. Liever de basisregels strikter toegepast dan zo’n luchthaventest als wasstraat voor oranje reisgedrag.