Ook Ottolenghi kijkt naar Mexico

De nieuwe Ottolenghi komt eraan! Uitgevers doen opgewonden, het boek wordt wereldwijd op dezelfde dag gelanceerd – Ottolenghi is al lang een ‘merk’ geworden. Zozeer een merk dat je je soms geneert om te zeggen dat deze heerlijke ‘kip Marbella’ ‘gewoon’ uit Ottolenghi’s Simpel komt. Interessant verschijnsel is dat toch dat als iets écht populair wordt, het ook weer een beetje gênant wordt om ervan te houden. Snobisme ongetwijfeld, maar ja, daar zijn we ook gevoelig voor.

De nieuwe Ottolenghi gaat Flavour heten, ook in Nederland gek genoeg, – wat is er mis met Smaak? – maar laten we daar niet over zeuren. Flavour wordt een groentenkookboek, zoals te verwachten viel, met ook veel veganistische recepten, zoals ook te verwachten viel, al is Ottolenghi nooit een voorvechter van vegetarisme geweest – hij is gewoon heel goed met groenten, maar net zo goed met vis, kip, lamsvlees of gehaktballen.

Lees ook: Allemaal als Ottolenghi koken, maar dan makkelijker. (2018)

De uitgever belooft „gegarandeerde hits, zoals auberginedumplings ‘alla Parmigiana’, ‘hasselbacks’ van rode biet met limoenbladboter, uien met misoboter, spicy paddenstoelenlasagne en verrukkelijke groenteschnitzels”, en inderdaad, je krijgt er meteen alweer zin in. Het is altijd leuk om iets van Ottolenghi te maken, omdat je altijd beloond wordt met veel smaak. Menigeen heeft geleerd niet bang te zijn voor, integendeel zelfs schéútig te zijn met citroensap, verse kruiden, rode peper, dadelsiroop (nog geen flesje staan in de keuken?) en ahornsiroop, met ladingen harissa en komijn en niet te vergeten knoflook.

Toen ik hen jaren geleden interviewde en vroeg wat te doen als iemand geen knoflook lustte, keken Ottolenghi en zijn culinaire partner Sami Tamimi echt ontzet: géén knoflook? Maar kon zo iemand dat dan niet léren eten? Als ik nu gewoon begon met wéínig knoflook toe te voegen?

In het nieuwe kookboek zullen ook Zuid-Amerikaanse invloeden te vinden zijn, in het bijzonder Mexicaanse. Dat is opmerkelijk. Toevallig las ik net vrij grondig een kipkookboek van Diana Henry (veronachtzaam haar niet) en het viel me op dat het daarin wemelde van de Zuid-Amerikaanse en met Mexicaanse kruiden gekruide gerechten. En laatst kreeg ik ook al van iemand een pot mango mayonaise met habaneropeper cadeau – idioot lekker en verslavend, trouwens.

Is Mexico het nieuwe Thailand? (Zoiets moet je dan vragen.) Na de Thaise keuken is er eigenlijk geen nieuwe hippe regionale keuken meer geweest; het Midden-Oosten en Italië zitten al decennia vast in het zadel en we hebben de afgelopen twintig jaar vooral ‘biologisch’ gehad, en ‘seizoenen’, en nu al jaren ‘I love groenten’ tot je er gek van wordt, hoe beminnelijk die groenten ook zijn. Als Ottolenghi met zijn toverstafje de Mexicaanse keuken aanraakt, of het betoverende vindt van annatto-zaden en chipotles, adobosaus en guavepasta, dan houdt Mexicaans vanzelf op synoniem te zijn voor zwarte bonen, taco’s en nachos met heel veel kaas.

Benieuwd hoe Mexicaanse spruitjes smaken.