‘Ik denk dat er een barrière is die doorbroken moet worden. En dat ik dat misschien moet doen’

‘Mijn doel is te werken in een groot advocatenkantoor. Ik vind het leuk de meest complexe juridische knopen te ontwarren. Ik geloof wel dat het zwaar kan zijn, zoals veel mensen zeggen, maar ik wil het toch doen. Ik ben voorbereid op hard werken en lange dagen. Als anderen dat kunnen, kan ik het ook. Ik denk ook dat er een barrière is die doorbroken moet worden. En dat ik dat misschien moet doen.

„Ik heb best veel stress gehad over mijn doel. Wat als ik het níét haal. Door er zó op te focussen kwam er veel druk op. Zo heb ik mezelf een beetje gesaboteerd. Ging ik ook twijfelen of ik het wel echt wilde. Mijn vader zei: stel een doel en vergeet het. Wel ernaartoe klimmen, maar niet ernaar kijken. Dan kun je je doel bereiken zonder onderweg al het mooie te missen. Dat geeft mij rust.

„Ik heb zes maanden in Singapore gestudeerd. Singapore heeft een van de beste universiteiten, het zou veel bijdragen aan mijn curriculum. Maar het bleek meer dan dat, zowel een verrijking als een vloek.

„Je komt in een heel ander waardensysteem terecht. Als je in Azië vraagt wie iemand is, krijg je een ander antwoord dan hier. Hier is het al snel: ‘Ik ben Sarah en ik ben advocaat.’ Of: ‘Ik ben Sarah en 23 jaar’. Daar: ‘Ik ben de dochter van. Ik heb daar gestudeerd, bij die professor.’ Of: ‘Dat is mijn wijk.’ Het is meer afhankelijk van je omgeving wie je bent.

„Mijn realiteit werd plots vervangen door een andere waarheid. Daardoor kwam ik wel even in een dipje. Ik merkte ook hoe bevooroordeeld ik was over sommige dingen, zoals uithuwelijken. Ik sprak een Indiase die vertelde dat ze heel erg in paniek zou raken als ze zelf een partner moest zoeken. Haar geboortehoroscoop zou naast die van een man worden gelegd om te kijken of er een match was. Een soort kansberekening, je kadert gewoon je kansen af. Ik was onder de indruk. Zij voelde zich daar tevreden mee.

„Mijn type mensen was op de universiteit in Rotterdam niet zo vertegenwoordigd. Ik had geen tijd voor een studentenvereniging of iets als hockey. Ik heb altijd fulltime gewerkt, bij de Rabobank, en daarnaast ben ik projectmanager geweest bij TedxAmsterdamWomen. Ik werkte omdat ik het leuk vond, niet om mijn studie te kunnen betalen. En ik wilde sparen zodat ik ergens in kon investeren. Ik ben gaan beleggen, dat is nu mijn grootste inkomen.

„Geld hebben vind ik wel belangrijk. Als je iets niet hebt, ga je het zoeken in een ander, in een man bijvoorbeeld. Als je het wel hebt, ga je kijken naar andere eigenschappen. Mijn moeder zegt: ‘Vrienden, een partner, het is allemaal niet duurzaam als jij niet stabiel bent.’ Ik vind het belangrijk om onafhankelijk en stabiel te zijn.

Mijn vader zei: Stel een doel en vergeet het. Wel ernaartoe klimmen, maar niet ernaar kijken. Dan kun je je doel bereiken zonder onderweg al het mooie te missen.

„Mijn ouders werken allebei, we hebben geen armoede gekend. Zij komen zelf uit grote gezinnen waar de middelen verdeeld moesten worden over veel mensen. In Nederland was het: wij zijn hier gast en de kinderen zijn nummer 1, nummer 1, nummer 1. Zij moeten geen belemmeringen hebben om het ver te schoppen.

‘Ik heb nu de middelen om het ruimschoots terug te geven. Ik zeg ook vaak tegen mijn ouders: ‘Kom, we gaan uit eten’ of ‘Kom, we gaan op vakantie.’ Ik merk dat ze dat niet belangrijk vinden. Zij zijn blijer dat je het kán doen, dat je de mogelijkheid hebt. Ik neig te willen zeggen: ‘Jullie hebben zoveel voor mij gedaan, laat me jullie onderhouden.’ Hebben ze geen behoefte aan. Als de serre openstaat en ze horen de vogels fluiten, dan zijn zij gelukkig. Taart bij de koffie, dát is luxe.

„Mijn ouders zijn gewoon heel menselijk. ‘Als het goed gaat met mijn kinderen gaat het ook goed met mij.’ Tegen mij zeggen ze: ‘Je hoeft niet zo hard te werken om top te zijn. Als je maar nieuwsgierig blijft naar je medemens en gelukkig bent in je relaties met anderen. Je kunt ook gewoon een modaal inkomen hebben. Waarom ga je niet gewoon iets rustigs doen. Als je je gezondheid kwijtraakt heb je uiteindelijk niets.’ Mijn vader merkt nu pas hoe hard hij heeft gewerkt.

„Ik heb in Azië veel rondgereisd. In mijn eentje, dan zie je meer. Ik zou nog wel meer willen reizen, misschien in het buitenland willen werken als diplomaat. Mijn speelveld is groter geworden. Als je je niet meer vasthoudt aan wat je al kent, kun je je makkelijker bewegen.”

Aanmeldingen voor deze rubriek: ditbenik@nrc.nl