De slimste mens
Zo slim is BN’er niet
Arjen Fortuin blikte terug op De slimste mens (Prompt begonnen slimste-mens-hooligans Monica Geuze te pesten 21/8). Wat mij vooral stoort aan het programmaconcept is dat het suggereert dat alleen (aankomende) BN’ers de slimste mensen zouden kunnen zijn. Dat staat haaks op zoiets sympathieks als gelijke kansen (om te winnen) wie je ook bent. Veel aardiger is alleen al wat dat betreft de opzet van de S.P.E.L-show. Daarin kan een al dan niet BN’er winnen. Het gaat er bovendien om echte kennis en je leert er iets zinnigs over taal. Bij De slimste mens hebben sommige vragen en antwoorden een nogal willekeurig karakter.
Drill Rap
Niets nieuws
Wereldwijd is het altijd al zo: zodra jongemannen zich vervelen grijpen ze gemakkelijk naar de wapens. De oorlog is begonnen, klinkt het onder drillrapfans, 11/8) Deze jongens hebben geen vaste relatie, geen stabiel onderwijs, geen vast werk, geen coachende ouders en wel een overdosis testosteron. Voorts hebben ze ook – anders dan in arme landen – geld. Ze kunnen zich mooie messen en andere interessant ogende wapens veroorloven. Corona heeft gezorgd voor meer verveling, frustratie en dus opeenstapeling van agressie. In de westerse landen toont dit bekende verschijnsel zich nu in het modieuze jasje van de drill rap. Sociale media zorgen voor een sterke stimulans en gemakkelijke verspreiding. Bureau Halt kan hier met de taakstraffen geen halt toeroepen. We moeten rekening houden met meer slachtoffers. Onze voorouders hebben zich overigens altijd vol enthousiasme in gewapende conflicten gestort en genoten van het uitleven van agressie. Na enige tijd volgde altijd de deceptie en ontgoocheling. Nu gebeurt dit op relatief kleine schaal en tamelijk overzichtelijk. Wat kunnen we als samenleving doen? Zorgen dat ze onderwijs en werk krijgen, gelegenheid creëren voor het vinden van een relatie en dus een toekomst om voor te vechten.
klinisch psycholoog
Zomergasten
Eer werk, niet persoon
In Zomergasten vertelde Ilja Leonard Pfeiffer dat hij vindt, zoals de meeste mensen, dat je het werk van kunstenaars, schrijvers en dichters moet scheiden van de persoon (Ilja Leonard Pfeiffer hoeft zichzelf steeds minder te spelen, 24/8) . Zo zal Pfeiffer het werk van zijn grote voorbeeld en inspirator, dichter Lucebert nooit verwerpen vanwege zijn verzwegen nazi-sympathieën en antisemitisme uit zijn jongere jaren, zoals die een paar jaar geleden bekend zijn geworden via een biografie van Wim Hazeu. Dat doet voor Pfeiffer, zei hij, niet ter zake als het om zijn dichtkunst, om de kunst in het algemeen gaat. Ik ben het daar in zoverre mee eens dat je kunstwerken nog wel mag waarderen, ongeacht de verkeerde denkbeelden of een fout verleden van een kunstenaar, maar dat je bij aperte misstappen de kunstenaar niet openbaar moet eren met standbeelden, straatnamen of zijn naam moet verbinden aan een school, zoals in Bergen is gebeurd met de Lucebertschool. Ik vind dat deze naam vervangen moet worden, maar dat is weloverwogen niet gebeurd. Tegenstrijdig en hypocriet, want als de kunst los staat van de maker, waarom dan toch een foute kunstenaar als persoon eren, in plaats van alleen zijn werk?
Nieuwbouw
Het begint eerder
Ik ben enorm geschrokken van het verhaal over mensen die gebruik maken van hun ‘netwerk’ om een gewilde woning krijgen en zo de loting te omzeilen (Heb je een netwerk? Dan krijg je het nieuwbouwhuis, 21/8) Wie verwacht zoiets in een land waar bijvoorbeeld mensen het acceptabel vinden dat hun kinderen zich bijna dood drinken om lid te worden van de ‘juiste’ studentenvereniging zodat ze tijdens en vooral ook na hun studie erbij kunnen horen. Oh, wacht even, nevermind.