Als ‘aardige’ witte ouders een zwarte school in Brooklyn overnemen

Nice White Parents begint hoopvol. De nieuwe podcast van de makers van Serial, een van de populairste podcasts van de laatste jaren, vertelt het verhaal van een doorsnee middelbare school in Brooklyn. Het is 2015; de school heeft het zwaar. Al jaren zijn er te weinig aanmeldingen. Directeur Jillian Juman doet een dramatische oproep aan de ouders in de buurt: kom naar ons, ga niet naar de populaire scholen in de omgeving.

De Boerum Hill School For International Studies (‘SIS’) ligt in Cobble Hill. Een wijk met brede straten vol bomen en elegante brownstones die de afgelopen jaren steeds rijker en witter is geworden. Toch overwegen deze nieuwe bewoners niet om hun kinderen naar SIS te sturen, de school om de hoek. Tot 2015.

De aanmeldingen voor de brugklas gaan dat jaar van 30 naar 103. Een groepje hoogopgeleide buurtouders besloot – na de oproep van Juman – samen voor SIS te kiezen. Mits de school een Franstalig programma gaat aanbieden. Wat Juman graag doet. Tot zover het hoopgevende deel.

Hoe progressief New York ook lijkt, de stad heeft een van de meest gesegregeerde schoolsystemen in de VS. Je hebt openbare scholen met vooral zwarte en bruine studenten en openbare scholen met een overwegend witte populatie, niet veel ertussenin. SIS is van oudsher een ‘zwarte’ school.

Kromme schoolsysteem

De toestroom van zeventig witte elfjarigen in september 2015 brengt nogal wat teweeg. En dat is niet alleen maar positief, toont Chana Joffe-Walt met deze indringende podcast. De verslaggever bezocht jarenlang SIS, sprak ouders en (oud-)scholieren en toont de geschiedenis van de school. Zo legt ze ook het kromme schoolsysteem van New York bloot.

Bij witte kinderen horen witte ouders. Aárdige witte ouders. Joffe-Walt is er zelf een, al zijn haar kinderen nog te jong voor SIS. Dat maakt haar wel geschikt om uiteen te zetten wat er gebeurt als SIS wordt overspoeld door witte hoogopgeleide New Yorkers. Ouders die zich uiteraard willen inzetten voor de school.

Maar inzetten lijkt al snel meer overnemen als een ouder een inzamelingsactie start. Waar SIS normaal zelfgemaakte baksels verkoopt om geld op te halen voor nieuwe linialen, heeft de vader het plan 50.000 dollar bijeen te krijgen. Voor het Franstalige programma. De man, professioneel fondsenwerver, heeft al 18.000 dollar binnen als hij de ouderraad voor het eerst inlicht. De vergadering die Joffe-Walt bijwoont is zo ongemakkelijk dat je er buikpijn van krijgt.

Want hoewel niets is aan te merken op een ouder die moeite doet geld in te zamelen voor de school van zijn kind, trekt de manier waarop het wordt geworven – een chique gala op de Franse ambassade in Manhattan – alle verhoudingen binnen SIS scheef. Tussen de ouders én de kinderen.

Opgekrikt

Joffe-Walt vertelt over scholieren die ze tegen elkaar hoort mopperen dat „de Franse kinderen nog met moord zouden wegkomen”. En een van de nieuwelingen, een wit jongetje van elf, vertelt de verslaggever hoe zij de school hebben opgekrikt. „De kinderen letten nooit op en ik durf te wedden dat ze weinig leerden. Ik denk dat wij het een stuk beter doen”, zegt hij. Dankzij hen, weet hij, is SIS een school waar je wel naartoe wilt.

Pijnlijk is de scène waarin scholieren een Franstalig toneelstuk oefenen. De leerlingen spreken het vloeiend, behalve Maya. Zij spreekt Engels, Arabisch en Turks. En probeert nu dus te acteren in het Frans. Wanneer ze haar tekst uitspreekt, verbetert haar vriendinnetje Constance haar uitspraak. Maya laat de grapjes over zich heen komen. „Het is ook lastig, al die talen.” Een derde van de kinderen op SIS is Spaanstalig, 10 procent spreekt Arabisch. „Als SIS een Arabisch programma had gehad”, zegt Joffe-Walt op, „dan zou Maya grapjes maken over Constances slechte accent.” Maar er is enkel geld voor het Franstalig programma. „Op SIS heeft Frans waarde. Arabisch niet. Spaans niet. Dat is iets dat Maya leert op school, tegelijk met haar Franse script.” Op dat moment ben je pas halverwege de eerste aflevering.

De keuze om in te zoomen op SIS, en terug te gaan naar eerdere keren waarop de school te maken kreeg met aardige witte ouders, is zeer effectieve en toont pijnlijk wat het effect is van ‘witte superioriteit’. En hoe goedbedoelde acties ongelijkheid kunnen creëren of in stand houden. Het maakt Nice White Parents een confronterende podcast die iedereen zou moeten luisteren. Zeker aardige witte ouders.