Steriele expositie in nieuwe locatie Rotterdamse galerie Cinnnamon

Achteraf lijkt galerie Cinnnamon in Rotterdam een vooruitziende blik te hebben gehad. Medicine Breath heet de groepstentoonstelling die galerist Pieter Dobbelsteen en kunstenaar Niek Hendrix eind vorig jaar bedachten voor een nieuwe galerielocatie. Die opende deze maand. De titel betekent weliswaar gewoon frisse adem, maar, met zijn medicinaal steriele bijklank past het plotseling goed bij onze door hygiëne geregeerde anderhalvemetertijd.

En zo ziet de tentoonstelling in de nieuwe hagelwitte galerieruimte er ook uit. De kunst glanst, is abstract, of heeft een afstandelijke conceptualiteit die zich moeilijk prijsgeeft – je zit zo op anderhalve meter mentale distantie. Ongrijpbaar is bijvoorbeeld Waiting for the Sun van Filip Vervaet, een ondiepe spiegelende vitrine met regenboogtinten, te diffuus en te afhankelijk van het licht of je standpunt om echt te kunnen benoemen. Daar doorheen schemert een geboetseerde achtergrond, landschappelijk als een grot. Het geheel kleurt zacht, maar gaat de zon onder, zo laat Dobbelsteen op een foto zien, dan komen de felste tinten tevoorschijn.

Ook de andere werken in de tentoonstelling zijn niet wat ze lijken. De metalen sculpturen van Matthew Allen blijken wonderbaarlijk uit grafiet op doek te bestaan, ongenaakbaar zijn ze. Jonathan van Doornum maakt stekelige objecten door staalkabels, kettingen en aanstekers te verknopen. Het zijn de artistieke familieleden van schotelantennes en bliksemafleiders, die vervaarlijk maar o zo elegant op sokkels neerstrijken.

Klinisch is de expositie, maar niet doodernstig. De titel ontstond dan ook toevallig, in een gesprek over de onaangenaam klinkende maar succesvolle mondwaterslogan ‘The taste people hate, twice a day’. Net als bij mondwater komt de scherpte van de kunst in verschillende smaken. Dat bewijst de fijnschilderkunst van Hendrix. Deze is bijna zwart-wit, alsof hij zijn onderwerpen, zoals een kaars of portret of zeventiende-eeuws stilleven, naar foto’s of verbleekte herinneringen schildert. Vervolgens componeert hij enkele schilderijtjes in formele kaders, als instrumenten, zetstukken in een schaakspel. Daardoor vervliegen hun historische verwijzingen en neemt een moderne strengheid het over.

Uitgezonderd zijn drie loshangende paneeltjes, waaronder een geschilderde vleermuis waaraan hij ver voor de coronacrisis begon. Doorschijnend duikt het dier op uit een zwarte achtergrond, spookachtig. Een ijl visioen uit een koortsdroom. Zie je wel, toch een vooruitziende blik, die kunst.