Zanger Dave von Raven: ‘Deze gedwongen halt maakt me rustig’

Coronaweekboek cultuur Zijn financiën baren hem zorgen. Maar nu alle optredens met The Kik zijn afgeblazen merkt zanger Dave von Raven (1981) ook hoe hij toe was aan rust. Als huismus vermaakt hij zich met koken.

Amanda Kuyper

6 mei 2020

Leestijd 3 minuten

In de serie Coronaweekboek Cultuur praat NRC wekelijks met mensen uit de cultuursector. Van kunstenaar en muzikant tot galeriehouder en theaterdirecteur: hoe slaan zij zich door de coronacrisis? Wat zijn de effecten op hun leven en werk? Hoe zal deze crisis de kunstwereld veranderen?

‘Alweer vijf jaar leven we een landelijk leven in Ooltgensplaat op Goeree-Overflakkee. Een groot verschil met de Rotterdamse drukte. In zo’n altijd rustig dorp krijg je weinig mee van corona. Maar haal ik boodschappen merk ik wel hoe a-relaxed ik me nu voel tussen andere mensen. En wat een sociaal ongemak er zit in gesprekjes doordat je al zo lang thuis zit.

„We waren bij show zes in een tournee van zo’n dertig concerten. Plots was het over. Niks Paradiso en TivoliVredenburg. Dag bedrijfsfeest. Nou, die inkomsten worden gemist. Wij keren onszelf als band elke maand 1750 euro per persoon uit. Waar de belastingen nog afgaan, dus het is vrij minimaal. Doe ik een spelshow op televisie, dan levert dat wat financiële ruimte op. Ik zou vast panellid zijn bij een nieuw programma van RTL. Dat is ook weggevallen.

„Gisteren kreeg ik de tozo-steun binnen. Dat was hard nodig. Ze zagen me een beetje over het hoofd, geloof ik. Maar ik vind het mooi dat ik in een land leef waar dit wordt geregeld. Verder doe ik zuinig, het is zo op. En ik heb m’n oldtimer, een Peugeot 404 uit 1962, moeten verkopen. Pijnlijk, al is dat maar materie natuurlijk. Ik gebruik nu mijn vaders auto.”

Niks Paradiso en TivoliVredenburg. Dag bedrijfsfeest. Nou, die inkomsten worden gemist

„Met mijn band praat ik elke week in een Zoom-borrel bij. Op afstand spelen is geen doen; al die vertragingen op de lijn. Maar op zaterdag doe ik met gitarist Arjan een livestream vanuit mijn eigen jaren dertig-huisbar. Zo’n 2000 kijkers, niet gek. Fijn te merken hoe de mensen begaan zijn met ons. In november zouden we met een orkest in Ahoy staan. Ik vrees ervoor. Je ziet het aan de kaartverkoop. Mensen zijn er niet mee bezig. En een anderhalvemeterconcert. Wat moet dat nou worden?

„Ik voel geen noodzaak om liedjes te schrijven. Op een nieuwe plaat teren we twee jaar. En van die coronasongs krijgen de mensen genoeg, merk je. Ik speel veel piano, ik verdiep me weer in Bach. Ook ben ik druk met het muurhoge, vooroorlogse artdeco dansorgel dat ik heb staan in mijn huiskroegje. Het is een destijds magische voorloper van een jukebox. Ik droomde er als kind al van en kocht hem net voor de crisis.

„Ik ben een huismus, ik vermaak me verder wel. Het huis schilderen, koken. Deze gedwongen halt maakt me rustig, ik was er best aan toe. Vanaf mijn negentiende zit ik in bands. Met The Kik hebben we de afgelopen tien jaar alles aangepakt om in beeld te komen. Alles kan nu eens bezinken. Dit is hét moment om je burn-out uit te zitten zonder te zeggen dat je die hebt. D’r kraait nu geen haan naar.”