‘Hollywood toont hoe erg we een betere wereld wensten’

Vaak als Hollywood een tipje van de sluier licht, zie je hoe iemand tegen alle verwachting in obstakels overwint of hoe talent uiteindelijk macht ontstijgt. Drama? Dat altijd. Met een extra dikke laag heroïek.

Niet in Ryan Murphys nieuwe Netflix-serie Hollywood, waarin de best betaalde televisieproducer van het moment het oude Hollywood een spiegel voorhoudt en opnieuw uitvindt. Begin 2018 werd bekend dat Murphy een vijfjarige deal tekende bij Netflix die, ter waarde van ruim 275 miljoen euro, het grootste contract met een producer in televisiehistorie werd. De eerste show die hij onder deze deal uitbracht was The Politician (2019), Hollywood wordt zijn tweede.

Murphy’s missie is de tv- en filmwereld diverser maken. Eerder deed hij dat met Glee, over buitenbeentjes op school, en Pose, dat zich in de New Yorkse ballroom scene van de jaren 80 afspeelt met de grootste transgender en lhbti-cast ooit op tv. Geen wonder dus dat zijn serie Hollywood wederom wordt verteld vanuit het perspectief van de outsiders.

In de naoorlogse periode tussen ongeveer 1947 en 1949 volgt Hollywood een groep acteurs en filmmakers die het koste wat kost willen maken in Hollywood. Kijkers krijgen een kijkje achter de schermen van de filmindustrie en haar vooroordelen tegen ras, sekse en seksualiteit – nog altijd actueel. De serie begint in een tijd waarin studio’s bepalen hoe acteurs eruit zien, vaseline op de lens smeren om ouder wordende actrices jonger te laten lijken, deals maken tijdens al dan opgedrongen pillow talk en namen van zwarte makers op de aftiteling vervangen voor die van blanke.

De Netflix-serie is geheel in Murphy’s stijl. Schandalen, check. Seks, dubbelcheck. Grandioze sets, volop tegenspoed en een machtige elite: check check check. Het filmverleden wordt verweven met Murphy’s fantasiewereld en die van co-schrijver Ian Brennan (The Politician, Glee). Van de ontdekking van de heimelijk homoseksuele acteur Rock Hudson tot de casting couch taferelen van zijn agent Henry Willson (gespeeld door Big Bang Theory’s Jim Parsons), de seksfeesten waar gasten ineens wel zichzelf durven zijn en de ‘yellow face’ praktijk (de Aziatische tegenhanger van ‘black face’ waarbij witte acteurs Aziatische rollen vervullen) in het Oscarwinnende The Good Earth.

Na drie afleveringen begint de serie minstens tien jaar op de werkelijkheid vooruit te lopen. Want hoe zou dat Hollywood er nu uitzien als er niet alleen eerder ruimte was geweest voor diverse verhalen, maar ook de machtige spelers bij de studio’s zich in de jaren 40 al achter vooruitstrevende ontwikkelingen hadden geschaard? Die macht om de wereld te veranderen en cultureel de koers te bepalen heeft Hollywood, volgens Murphy. En dat vindt ook actrice Holland Taylor (Better Things, Two And A Half Men, Legally Blonde), die acteercoach Ellen Kincaid speelt.

NRC kreeg de kans haar te interviewen. Het idee dat het anders hád gekund is wat haar betreft heel reëel. „Ik denk dat het op kleine schaal ook wel gebeurde, opstand tegen de manier waarop het altijd ging. Maar zeker niet zo vergaand als we in de serie voorstellen.” Dat is confronterend, want hoewel het ook voor de actrice zelf interessant is om te zien wat had kunnen zijn „laat het zien hoe erg we toen al een betere wereld wensten”, zegt Taylor. „Maar het dwingt je ook harder te vechten om het nu alsnog waar te maken. Waarom niet?”

Lees ook: In serieland kan niemand meer om Ryan Murphy heen

Saamhorigheid

We spreken haar per telefoon in haar huis in Los Angeles, waar ze ietwat overmand door de lockdownmaatregelen „op haar slippers rondwaart”. Zelf maakte Taylor haar televisiedebuut in de jaren 60 en hoewel veel is veranderd, is Hollywood in andere opzichten nog steeds hetzelfde. „Als ik iets zou mogen wensen voor het Hollywood van nu dan is het meer goed- en welwillendheid. Er iets moois aan die jaren-40-periode na de oorlog, die can do-houding uit de Amerikaanse geschiedenis. Dat creëert saamhorigheid. Het is goed om ons daaraan te herinneren via de serie, want het is echt weer tijd voor verandering. Ik wil dat iedereen zijn verhaal kwijt kan in Hollywood.”

Het coronavirus biedt kans om meer dan alleen te fantaseren over de toekomst van de filmindustrie, denkt Taylor. „Wanneer dit voorbij is, zullen kijkers heel ontvankelijk zijn voor nieuwe dingen, want het is een grote wake-upcall. Een serie als deze laat zien hoe stom vooroordelen of discriminatie is. Ik zou willen dat er meer mensen zoals mijn personage zijn die opstaan, die verandering steunen. Hopelijk wakkert deze crisis ieders verlangen aan niet meer door negatieve oordelen geleid te worden.”