Zeldzame inkijk in de gevolgen van een vergismoord

Parkeergarages kunnen soms iets onheilspellends hebben. Wanneer je in die kille betonnen omgeving alleen richting je auto loopt en toch het gevoel krijgt dat je niet echt helemaal alleen bent. Alsof er altijd nog iemand plots tevoorschijn kan komen. Een overval, of erger. Of een foute grap. Schrikmomenten die je vooral kent van speelfilms.

Dat gevoel bekroop Cherrisha op 8 oktober 2016 in een Amsterdamse parkeergarage, toen ze in de auto zat met haar vriend Djordy en tweejarige dochtertje River, en plots twee jongens op hen afrenden. Was het een prank of een beroving? Paniekerig vroeg ze Djordy de deuren op slot te doen, vlak voordat de auto werd doorzeefd met kogels.

Helaas geen fictie, maar waargebeurd. De 31-jarige Djordy Latumahina overleeft de kogelregen niet. Een tragische vergismoord in de wrede drugsoorlog, bleek achteraf. Het beoogde doelwit woonde in hetzelfde appartementencomplex – en reed toevallig hetzelfde type auto.

Cherrisha Sackman, die het ternauwernood overleefde, vertelt het allemaal rustig na in de 3Doc Djordy, een documentaire van AT5 in samenwerking met BNNVARA. Regisseur Mark Schrader geeft met deze documentaire een zeldzame inkijk in de gevolgen van wat bijna triviaal een vergismoord wordt genoemd, waarbij de slachtoffers meestal als figuranten voorbijkomen in het grotere verhaal van de ontspoorde drugsoorlog.

Maar Djordy was te groot om slechts herinnerd te worden als het slachtoffer van een persoonsverwisseling. Nabestaanden en vrienden vertellen openhartig over hun herinneringen aan ‘Djor’, zoals hij nog altijd liefkozend wordt genoemd. En wat naar voren komt is wel meer dan ‘over de doden niets dan goeds’.

We zien beelden van Djordy als populaire hiphop-dj die voor uitverkochte zalen draaide, en intiemere beelden van een jonge liefhebbende vader en partner, of zoals een vriend hem noemt „een prototype man” – hardwerkend, zorgzaam en praktisch ingesteld. Was dat maar prototypisch, dacht ik even, maar laat ik voor mezelf spreken: een knappe vent om naar te kijken, stijlvol, spontaan en levenslustig, kortom een man die je om de juiste redenen zou mogen benijden.

Lees ook: Die jongen met de gunfactor uit het nachtcircuit

Ontroerend zijn de scènes waarbij Cherrisha en dochtertje River, die overigens ongedeerd bleef bij de aanslag, samen naar oude videobeelden van Djordy kijken. Het schattige kind met de ontbrekende voorste melktanden veert op bij het zien van de fragmenten – als er toch iets positiefs over het smartphonetijdperk gezegd mag worden, dan wel dat de apparaten ideale visuele geheugensteuntjes zijn.

Zichtbaar ontdaan halen ook de ouders van Djordy herinneringen op. Aandoenlijk is het wanneer de vader de getatoeëerde vingerafdruk van zijn zoon op zijn pols laat zien, met op zijn onderarm een silhouet van Djordy’s bovenlichaam, en rustig uitlegt hoe zijn slagader op de plek van het hart klopt („En zo is Djordy altijd bij mij”).

Sentimentele televisie misschien, met ook een morele ondertoon („Laat het maar binnenkomen”, zei Mark Schrader op de radio over zijn docu. „Laat mensen maar nadenken over welk leed hier aan vastzit”). Maar wat naast het leed vooral blijft hangen is de veerkracht bij de nabestaanden. En de inspiratie van Djordy.

Lotfi El Hamidi vervangt deze week Arjen Fortuin.