Juliette Blightman schildert haar trampoline als kille privéruimte

Een trampoline met een groen verweerd net eromheen staat prominent in galerie Fons Welters. Het speelgoed fungeert als altaar voor de alledaagse leefwereld van kunstenaar Juliette Blightman. Het onderwerp van Blightmans kunst is namelijk de persoonlijke ruimtes die zij in haar dagelijks leven inneemt. De fysieke plekken waar je tijd spendeert op de momenten waarop je helemaal alleen in je eigen wereld zit. Die nadruk op privéruimte sluit goed aan bij het quarantaineleven ten tijde van een pandemie.

Blightman is een Britse kunstenaar die woont en werkt in Berlijn. In de tentoonstelling A Carpet for your Somersaults in galerie Fons Welters toont zij een serie werken die samen één verhaal lijken te vormen. Naast de trampoline is een serie doeken te zien en wordt een korte film gepresenteerd. In de film zien we de trampoline terug. Bewegend beeld wordt afgewisseld met een slideshow van foto’s en tekeningen van de trampoline in een kleine achtertuin.

Blightman toont observaties van wat normaal gesproken niet het benoemen waard is, omdat het niet bijzonder is, zich dagelijks herhaalt of gewoon saai is: een shot van de trampoline in de regen, een shot van een kamer in de avond waarbij we iemand piano horen spelen en zingen, haar kind met een berg knuffels op de trampoline en vuurwerk tegen een donkere hemel. De beelden tonen stukjes van haar huiselijke sfeer en haar persoonlijke ruimtes. Hier en daar is melancholische muziek toegevoegd.

Geschilderde toiletten

Op de drie andere wanden in de galerie zijn rechthoekige monochrome doeken te zien met daartussen een getekend of geschilderd toilet. De doeken zijn vernoemd naar hun kleur, de toiletten dragen namen als: ‘Lily’, ‘Nicole’, ‘Felix’ en ‘Apple’. Het zijn inkijkjes in andermans privéruimtes die de kunstenaar tegenkomt.

De film en de tekeningen zijn slordig uitgevoerd en de melancholie die wordt getracht op te roepen voelt leeg, net als de shots van het vuurwerk in de film. Niets is onpersoonlijker dan gefilmd vuurwerk: vuurwerk tegen een donkere hemel ziet er immers overal hetzelfde uit. De kunstenaar geeft te weinig houvast aan de toeschouwer om deze mee te kunnen nemen in haar verhaal. Dit maakt het lastig om zo in de lege momenten de eigenheid van haar privéruimtes te herkennen. De trampoline is in de kunstenaars ogen wellicht een stukje privéwereld in een uniek klein plekje, ik zie een massaproduct en een lege kooi.