Word jij ook zo moe van al dat videovergaderen?

Voor de mensen die de hele dag niks beters te doen hebben is het natuurlijk heerlijk: vergaderen. Van die mensen begrijp ik het dus heel goed, dat ze er ook in deze tijden vanuit huis mee doorgaan.

Voor al die andere mensen, die wél iets te doen hebben is het natuurlijk dikke ellende, al dat videobellen. Ik krijg er tenminste veel klachten over.

Want werd je van ‘normaal’ vergaderen al doodmoe, bij videobellen gaat dat nog sneller, zeker als je ook nog eens de hele dag thuiszit met kinderen, man, buren en dieren.

Natuurlijk, af en toe moet je de gezichten van je collega’s even zien, dat snap ik, maar daarvoor is één of twee keer per week echt wel genoeg – en zeker niet uren achter elkaar. De rest van het werkoverleg kan prima via de mail of de telefoon. Ik zou dus zeggen: stop lekker met dat videobellen. En als het dan per se moet, doe dan in ieder geval beter je best. Dat vonden mijn lezers ook, toen ik ernaar informeerde op Twitter.

Hoe sommige collega’s in beeld zitten bijvoorbeeld, pff…. Dan zie je ineens twee harige neusgaten in close-up, of twee enorme borsten voor het scherm. „En dan maar proberen om met een straight face je punt te maken”, schreef iemand. Kan iedereen daar een beetje op letten?

Of onderkinnen! Veel collega’s kijken naar beneden in de camera, zo schreef iemand, waardoor het ‘onderkinperspectief’ optreedt. Zet je laptop liever op een stapel boeken, dan kijk je naar boven en is het probleem opgelost, was de tip. Ik geef het maar even door.

Ook met de achtergrond gaat nog veel mis, zo bleek uit de reacties. Dat je naar een keuken zit te kijken waar al vierenhalf jaar geen doekje overheen is gehaald bijvoorbeeld. Of naar een openstaande badkamerdeur waardoor je recht in de vieze onderbroeken in de wasmand kijkt. Of je ziet huisgenoten in hun pyjama, of erger (!) langslopen. Zet gewoon „de blur-knop” aan, vonden veel lezers, dan is je achtergrond wazig. Dat geeft rust.

Waarom zou je sowieso je huis laten zien als je zoveel foto’s kunt kiezen als achtergrond, luidde een aantal reacties. Zoals de brug van Starship Enterprise uit Star Trek, het uitzicht vanuit een corner office in New York, of neem anders een naaktfoto van Michiel Huisman – alsof hij zo uit je slaapkamer komt lopen. Als je je collega’s dan toch wilt afleiden, dan liever zo.

En zeg nou niet dat je niet weet hoe je een andere achtergrond instelt! Daar werden ook veel lezers heel moe van. Dat er nog steeds mensen zijn die nu, na vijf weken, nog altijd zitten te hannessen met draadjes en snoertjes en ‘hallo ik hoor je niet maar ik zie je wel’ roepen of erger nog, naar de wc gaan zonder het geluid uit te zetten. Die moeten voor straf bij iedereen een bos bloemen bezorgen.

Hoewel er ook lezers blij zijn met het technisch gestuntel van hun collega’s omdat ze, terwijl ze wachten tot iedereen eindelijk klaar zit, nog even de vaatwasser kunnen uitruimen, een stofzuiger door het huis kunnen halen of een Indische rijsttafel kunnen maken.

Dan de kleding: wat doe je aan voor de webcam? Dat lijkt mij vrij eenvoudig: iedereen zit thuis, dus een stropdas of hakken zijn écht niet nodig. Superman-shirts, tuinbroeken en zelfs hoodies lijken mij dus prima. Laten we wél afspreken dat naakte lichamen, openhangende badjassen, harige oksels en korte broeken met wijde pijpen waar je heel ver in kunt kijken NIET zijn toegestaan – je moet ergens een grens trekken.

En verder is een videovergadering natuurlijk net als een gewone vergadering, schreven lezers. Dat betekent dat hoe slechter je manager, hoe vaker je er één hebt; dat mensen die altijd te laat kwamen dat nu nog steeds doen; dat collega’s die te lang aan het woord waren op kantoor, dat nog steeds zijn; dat iedereen voor zijn beurt praat, iedereen onderonsjes heeft via WhatsApp, dat het boven de zes aanwezigen inefficiënt wordt en dat je de mensen die het interessantst zijn, het minst hoort.

Zijn er dan helemaal geen voordelen van videovergaderen? O, zeker wel! Allereerst dat je je lievelingscollega’s weer even kunt zien, na een hele week thuis. Dat je „met 76 collega’s in een hilarische chaos voor een jarige kunt zingen”, zoals een lezer schreef. Maar vooral dat je je scherm kunt uitzetten – of zeggen dat je wifi kapot is – en even lekker met je eigen werk door kunt.

Dat je dwars door irritante collega’s heen kunt roepen: ‘Je geluid doet het niet’, dat je huisdieren kunt bekijken en schattige peuters in eenhoorn-onesies. Dat er pubers komen klagen of het wat zachter kan en dat we tegenwoordig naar elkaar zwaaien, als afscheid.

Maar het mooiste aan videovergaderen is natuurlijk de muteknop. De knop waarmee je, terwijl je vriendelijk naar het scherm blijft lachen, ongezien al het geleuter uit kunt zetten terwijl je wegdroomt bij je eigen muziek of gedachten.

Die knop wil ik straks op kantoor ook.

Hoe was jouw week? Japke-d. Bouma wil het graag weten. Tips via @Japked op Twitter.

-

Dit waren de tweets van de week

Hoe zit het met jouw culturele fit in onze non-corporate (haha!) en vooral hands-on en down-to-earth organiesaaaasie? @Japked pic.twitter.com/dRDNkxgUov

— Gideon (@Gibur) April 22, 2020

Manlief komt net uit een 2,5 uur durende VC met het leadership waarin 360graden-feedback werd besproken. Belangrijk hierbij waren de metrics. Nu jij weer @Japked

— Jocelyn Manderveld (@jocelynmary) April 22, 2020

Donderdag 23 mensen met bloedende oren in een videovergadering gehad, omdat iemand parkieten heeft en zn microfoon niet op mute had staan.

— ʇɐuʇǝɾǝss (@_tantejess) April 29, 2020

Ik wil graag een nieuwe functie in Zoom waarmee hoe langer iemand aan het woord is, hoe kleiner diens schermpje wordt. Dan heb je pas echt profijt van videobellen

— Jeanette Mostert (@MostertJeanette) April 29, 2020