Andrei Roiter schildert modernistisch design nu met gevoel

Tot een paar jaar geleden maakte Andrei Roiter op bijna obsessieve wijze foto’s van zijn omgeving om deze als blauwdrukken voor zijn schilderijen te gebruiken. Die zagen er daardoor uit als fragmentarische collages met een hoge mate van realisme. Anno 2020 lijkt de fotograferende schilder uitgekeken te zijn op zijn vroegere werkwijze, waarin de camera als vertrekpunt diende voor het schilderen. Op de tentoonstelling Treasure Island laat Galerie Akinci recent werk zien waarin de kunstenaar niet meer verwijst naar bestaande afbeeldingen. In plaats daarvan zien we dat zijn doeken de laatste vier jaar een stuk abstracter zijn geworden.

Roiter groeide op in Moskou, ontdekte daar de alternatieve kunstscene en trok de wereld in om uiteindelijk in New York en Amsterdam te belanden. Hij reist veel tussen zijn geboortegrond en deze twee andere steden heen een weer. Door zijn nomadische instelling ziet hij zichzelf dan ook niet als immigrant, maar als eeuwige toerist.

Zwevende voorwerpen

In zijn recente werk zien we dat de onderwerpen – een vlot, een stoel, een ijsberg, de reflectie van een flat op het water – midden op het doek ‘zweven’ met contrasterende achtergronden. Het licht lijkt van midden uit het doek te schijnen. De kleuren zijn feller dan eerst en de toets is vluchtig, op een van de schilderijen zit zelfs een haartje half vast onder de verf. Roiter speelt met basiselementen van het schilderen: lichtval, diepte, transparantie en reflectie. De vormentaal is, in tegenstelling tot eerder werk, geometrisch en de onderwerpkeuze is minder eenduidig en vergankelijker. Met deze abstractere stijl maakt Roiter aanspraak op meer algemene emoties en sfeerbeelden. Zo toont een van de schilderijen zonlicht dat in een afgebrokkelde hoek valt. Het beeld is sterk en heeft iets melancholisch.

Roiter begon zijn kunstenaarschap vanuit de architectuur, nog altijd zijn die wortels hier en daar te herkennen. Zoals in de vorm van een geabstraheerde skyline van een stad. Ook speelt het modernistische design nog steeds een rol, al dan niet in geabstraheerde vorm. De nieuwe, meer intuïtieve benadering van Roiter voelt nog wat onwennig, maar het voelt als een verademing dat een kunstenaar die al ruimschoots een halve eeuw op de aarde rondloopt nieuw terrein verkent. Dat de kunstenaar zichzelf ziet als toerist, is nu alleen nog te herkennen door de sprekende universaliteit die deze nieuwe werken uitstralen.