Op Youtube, Facebook en Instagram wemelde het altijd al van dansers in huiselijke of ongebruikelijke situaties. Dansers kunnen nu eenmaal moeilijk de aanblik weerstaan van een brugleuning, railing, klimrek of wat ook maar enigszins voor barre kan doorgaan. Daar móéten ze hun hand op leggen en elegant een been op uitstrekken, ook al is het midden in een druk winkelcentrum. Maar nu, tijdens de coronacrisis, zijn trapleuningen en stoelleuningen voor velen nog het enige oefenmateriaal en dient de huiskamer als schamele vervanging voor het toneel. Wat mist is het gevoel van optreden, de sensatie van de liveperformance.
Paxton Ricketts, danser van het Nederlands Dans Theater, nam daarom het initiatief voor Switch Streams, een livegestreamde voorstelling via Facebook, aan elkaar gepraat door danser (en technisch coördinator van dit ‘live-event’) Roger van der Poel. Net als in het reguliere programma Switch maakten dansers hun eigen choreografieën, en net als Switch is de speelperiode ook online kort, 24 uur.
Het virtuele samenzijn van danser en publiek gaf toch, een beetje, die extra sensatie van een avond in het theater
Het klinkt misschien gek, maar het bewustzijn van de gelijktijdigheid van uitvoering en aanschouwen, het virtuele samenzijn van danser en publiek, gaf toch, een beetje, die extra sensatie van een avond in het theater. Een welkome en tegelijk trieststemmende ervaring: wat míssen we dit gevoel!
Uitgelaten
De dansers waren in de gesprekjes tussendoor vooral uitgelaten. Toch leek het benauwende ‘huisarrest’ bedoeld of onbedoeld in sommige van de acht korte, zeer gevarieerde filmpjes te zijn geslopen. Surimu Fukushi en Nicole Ishimaru bijvoorbeeld klimmen in The Hallway tegen de wanden op, en hoewel er deuren zijn, keren zij telkens terug in de krappe ruimte. Half Eaten lijkt bijna documentair: Kiran Bonnema filmt de huidige, kleine leefwereld van zijn ‘roommate’ Thalia Crymble, die een spoor van afgeknaagde aardbeien en half leeggedronken wijnglazen achterlaat.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2020/04/data57009458-ab3440.jpg)
Annika Verplancke reflecteert tijdens haar geïsoleerde bestaan op haar gevangenschap van vóór corona. Strakke, repetitieve en afgemeten armbewegingen symboliseren de gedragspatronen waarmee ze zichzelf inperkte. Ook het universum van Tess Voelker is gekrompen: het bevindt zich op de muur van haar huiskamer. Het heeft haar creativiteit geen kwaad gedaan. Met fascinerende precisie verdeelt zij de drie partijen van Schuberts Trio No. 2 over haar lichaam. De voeten ‘spelen’ het ostinato, de benen de pianomelodieën, de armen viool- en cellolijnen.
Natuurlijk zijn er ook heerlijke, zorgeloze dansfeestjes, met onder anderen de geweldige Boston Gallacher die zijn eigen privé ‘rave’ viert en de kijker het idee geeft zélf een pilletje achterover geslagen te hebben. Trippy cool, aldus een Facebookgast. Zeer voor herhaling vatbaar.