Individu staat op tegen het systeem in ‘The Platform’

Cultureel antropoloog Margaret Mead zei dat compassie het eerste teken is van beschaving. Toch willen de meeste dystopische films die onze angsten voor elkaar en de duistere kanten van onze eigen impulsen exploiteren, ze willen ons liever doen geloven dat we in een doorlopende oorlog van allen tegen allen leven. De Spaanse thriller The Platform probeert te laten zien wat er gebeurt als een individu opstaat tegen een hardvochtig systeem.

De film is bijna een game: hoofdpersoon Goreng laat zich opsluiten in een wonderlijke gevangenis, van honderden verdiepingen met een enorme liftschacht in het midden waar periodiek een rijk gedekte tafel doorheen beweegt. De bovenste verdiepingen vreten zich ongans, beneden aangekomen resten niet eens meer de botten.

De filosofische horrorfilm (we ontkomen niet aan geweld en kannibalisme) is natuurlijk een perfecte verbeelding van de klassensystemen van onze tijd. Hij is minder extravagant van stijl dan bijvoorbeeld Bong Joon-ho’s Snowpiercer, maar gebruikt dezelfde metaforen, die soms een beetje al te rechttoe rechtaan zijn, maar vaker raadselachtig en tot in de kleinste details van het production design doorwerken.