Geloof en twijfel als verbindende krachten in ‘GOD?’

Tommie baalt. Hij is verliefd op zijn klasgenoot Ayisha, maar die wil niet met hem daten omdat ze hem niet aan haar moeder durft voor te stellen. Als hij zijn hart lucht bij zijn beste vriendin Qi raken ze in gesprek over geloof en religie: Tommie is zelf atheïst en kan er met zijn verstand niet bij dat de protestantse Qi en de islamitische Ayisha allebei in God geloven – hoewel hij uit romantisch opportunisme best even moslim wil worden.

GOD? is de derde samenwerking van regisseur Timothy de Gilde en auteur Magne van den Berg, en net als in de eerdere prachtvoorstellingen Gender (over mannelijkheid en vrouwelijkheid) en Game over (over zelfmoord) weten ze een complex thema op ontwapenende wijze behapbaar te maken. Hoewel het er in de eerste scènes op lijkt dat de voorstelling te exclusief het perspectief van de atheïstische Tommie hanteert komen de andere personages meer aan het woord, en dat leidt tot gelaagde dialogen over de verschillende manieren waarop we door onze cultuur gevormd zijn en hoe we met die verschillen om kunnen gaan.

Zoals steeds in het werk van De Gilde ontroert de voorstelling door de onbevangen en open manier waarop de hoofdpersonages in het leven staan, wat soms conflict oplevert maar wat verzoening altijd mogelijk maakt.

De zoektocht culmineert in een monoloog waarin De Gilde, Van den Berg en actrice Ayisha Siddiqi het onmogelijke presteren: een pleidooi voor geloof-als-levenshouding dat oprecht is, maar niet naïef; dat verbindend is maar niet sentimenteel. Na zo’n hoogstandje is het doodzonde dat de makers afsluiten met een tekst die alles nog even samenvat: juist de organische manier waarop GOD? vragen over geloof opwerpt, en het vertrouwen dat de makers daarmee in het eigen denkvermogen van hun toeschouwers leggen, maken de voorstelling zo adembenemend mooi.