Zo ben je toerist, zo gevangene in de zon

De Italiaanse drager van het gevreesde Coronavirus had geen betere plek kunnen vinden om ziek te worden dan hier in dit hotel. Het H10 Hotel Costa Adeje Palace lijkt gebouwd om als tijdelijke gevangenis te dienen. Het ligt ingeklemd tussen een drooggevallen rivierbedding, hoge rotsen en de Atlantische Oceaan. ‘H10’ heeft zelfs torens die onder hun schuine dakjes aan uitkijktorens doen denken en de lijsten in de hotelramen hebben iets weg van tralies.

De Italiaanse gast in H10, een arts nog wel, testte maandag positief en verblijft nu aan de andere kant van Tenerife in een ziekenhuis. Zijn vrouw en honderden andere gasten mogen volgens de laatste berichten twee weken het enorme, terracottakleurige gebouw niet meer uit vanwege besmettingsgevaar. Aan alle kanten van het viersterrenhotel in Adeje staat bewapende politie bij kunststoffen hekken. Sommige agenten dragen witte mondkapjes, andere niet – een aardige illustratie van de onzekerheid die deze badplaats aan de zuidwestkust van het Canarische eiland Tenerife sinds dinsdag in haar greep houdt. Niemand weet hoe erg het is.

De burgemeester van Adeje, José Miguel Faraga, zwijgt tot nu toe – maar ja, wat moet hij zeggen? De autoriteiten willen nog niet reppen van quarantaine, al lijkt het er verdraaid veel op. „Ik sta hier al vijf uur en nog steeds geen officiële mededelingen”, klaagt een Spaanse journalist ’s middags bij de barrage op honderd meter van de hoofdingang.

Lees ook: Heeft het zin om hele dorpen af te sluiten bij een virusuitbraak, zoals nu in Italië gebeurt? Hele dorpen op slot, dat is ‘griezelig’ maar wel begrijpelijk

Alcatraz op Tenerife

Aan de achterkant van het hotel, waar de Atlantische Oceaan kalmpjes ligt te glinsteren, staat opnieuw politie bij een lint met ‘no pasar’. Communicatie met de gasten die verveeld tegen de railing van hun balkons leunen is kansloos: de afstand is te groot. Ze kijken somber, uitdrukkingsloos in ieder geval. De hangende gasten in hun luxeverblijf bieden een bizarre aanblik: zo voel je je een bevoorrechte vakantieganger, zo lijk je een gedetineerde met ontbloot bovenlijf. Hun enige uitweg is de oceaan: Alcatraz op Tenerife.

De gasten, onder andere Britten, Duitsers en een veertiental Nederlanders naar men zegt, worden de komende dagen een voor een op het virus getest dat de arts uit Lombardije naar dit oord van zonaanbidders lijkt te hebben meegenomen. En dat hij in de dagen voordat hij zich slecht voelde buiten het terracottahotel kan hebben verspreid. Aangenomen mag worden dat de besmette arts, die dus officieel in quarantaine verblijft, in het academisch ziekenhuis Nuestra Señora de Candelaria over zijn verplaatsingen aan de tand wordt gevoeld.

Hier in Adeje biedt het balkon van tapasbar Secret’s Tasca nog het beste zicht op de hoofdingang van het geplaagde hotel H10: twee donkerblauwe politiewagens, daarachter twee ambulances en daar weer achter, op een groot bordes, drie rechthoekige tenten waar de medische tests plaats lijken te vinden. Mannen in witte shirts en witte mondkapjes lopen de tenten in en uit. Misschien is buiten de dokter uit Lombardije niemand besmet, misschien zijn tientallen het al.

Spuitbus en doekje

Wat in ieder geval in de kurkdroge omgeving woekert, waar het stof van de zeldzaam krachtige zandstorm Calamia nog niet eens volledig is neergedaald, is de onzekerheid. Vraag maar aan de serveerster in de tapasbar schuin voor het hotel. „Gisteravond om half elf kreeg ik nog een reservering van vier gasten uit H10”, zegt ze. „Dus toen dacht men nog dat er niets aan de hand was. Vanochtend vroeg was alles ineens anders, alle toegangswegen naar het hotel waren afgesloten.”

De enige gasten in Secret’s Tasca zijn journalisten. En die worden verzocht de serveerster niet te dicht te naderen. „Zekerheid voor alles”, zegt ze. Zelfs achter de balie doet ze een stap naar achteren als je haar aanspreekt. Zodra iemand de zaak aan de Calle la Enramada heeft verlaten, schiet ze toe met spuitbus en doekje om het tafeltje en de stoel van onder tot boven te reinigen. „We houden alles maar zo steriel mogelijk. Ik geef niemand een hand en was mijn handen om het kwartier met zeep.” Ze kijkt er ongemakkelijk bij, alsof ze liever vandaag helemaal niet aan het werk was gegaan.

Ook in het hotel naast H10, het Sheraton la Caleta, zijn de gasten bezorgd naar de receptie gelopen om te vragen of zij nu ook gevaar lopen. Per slot van rekening kan een niesbui vanaf een balkon van de terracotta ‘gevangenis’ zomaar hun met kunstgras belegde tuin met zwembad inwaaien. En daar iemand besmetten die dan binnen een incubatietijd van enkele weken ongemerkt vier anderen besmet. Of nog meer. De gasten krijgen te horen dat er formeel nog niets bekend is over een verdere verspreiding.

Voor de ingang zegt een Vlaming die hier al jaren komt: „We kunnen niets doen behalve afwachten. Mogelijk is er niets aan de hand – of ook dit hotel wordt morgen geheel afgesloten en iedereen krijgt straks een briefje onder z’n deur geschoven met de boodschap dat ze op hun kamers moeten blijven. Nou goedemiddag, ik ga in zee zwemmen.”