Trakteren? Dat is heel belangrijk op kantoor

Voor de mensen die zich zorgen maakten of deze rubriek vandaag wel zou verschijnen: rustig jongens, ik ben er nog.

Toegegeven, ik was vorige week een beetje in paniek omdat ik bijna vijftig was en me afvroeg of ik tot nu toe wel genoeg ‘carrière had gemaakt’. Maar nu ik eenmaal vijftig bén heb ik toch maar besloten nog even door te gaan met schrijven. ‘Agile coach’ kan ik per slot van rekening altijd nog worden, toch? En bovendien moest ik mijn rubriek over ‘trakteren op kantoor’ nog voor jullie afmaken.

Daar had ik vorige week op Twitter namelijk naar gevraagd, toen ik mijn eigen verjaardag aan het voorbereiden was: of jullie nog trakteren op kantoor, in deze tijden van flexibilisering en de opkomst van de zzp’er.

Nou, daar had ik me geen zorgen over hoeven maken, zo bleek al snel toen ik jullie antwoorden las – trakteren is nog altijd springlevend op kantoor, met de Bossche bol fier aan kop als favoriete traktatie.

Maar er wordt nog véél meer getrakteerd. Man man man. Voor de mensen die nu een beetje trek hebben is dit een goed moment om te stoppen met lezen, want ik zat na de eerste vier reacties al weerloos te watertanden.

Om alle taarten en gebak die genoemd werden, natuurlijk. Dus: appeltaart, appelkanjers, dadeltaart, frambozentaart, bokkenpootjestaart, madeleines, custardcakejes, bananenbrood, brownies, stroopwafels, hazelnootkoek, soesjes, tompoezen, saucijzenbroodjes en worstenbroodjes.

Maar ook traktaties die ik écht even niet zag aankomen klonken me prima in de oren, zoals haring met uitjes, kroketten („die bak ik thuis even, in de airfryer”), „warme vleeshapjes, uiteraard ook met vega-opties”, frites, oliebollen, bitterballen, erwtensoep, „grote schalen met lasagne die ik op het werk laat afbakken”, en „zelfgemaakte sushi”.

‘Zelfgemaakt’ blijkt sowieso een streepje voor te hebben bij de lezers. Maar het is ook prima als je even langs de lokale detaillist loopt – zo werd ik als rampbakker gerustgesteld – voor zakken minireepjes, Vietnamese loempia’s, pepernoten, ‘karrenvrachten drop’, salmiaklollies, chips, gevulde speculaas, perenijsjes, raketjes, of „zomaar een grote, dure taart die de calorieën waard is”.

Want ja calorieën – die moeten er dus wel in zitten, zo vonden mijn lezers. Zelf lijk ik het dus redelijk goed gedaan te hebben, deze week, door voor mijn vijftigste op minitompoezen te trakteren met daarop de tekst ‘Werken doe je maar thuis’.

Volg NRC nu ook op LinkedIn

Er zijn weliswaar steeds meer mensen die tegenwoordig ook wat ‘gezonde opties’ serveren, en uiteraard hou je rekening met mensen die glutenvrij eten. Maar het kernidee van trakteren blijft dat je je erna misselijk voelt en schuldig. En dat je er altijd nét te veel van eet.

Traktaties moeten dus ook lékker zijn. Dus liever geen Limburgse vlaai, zo vonden veel lezers - sorry Limburgers – en al helemaal niet van de Multivlaai. Ik geef het maar even door.

Dan de vraag: wíé trakteer je op kantoor? Dat wisselt. Er zijn mensen die grote logistieke operaties niet uit de weg gaan en „het hele bedrijf” trakteren op bonbons of hamburgers (!), maar de meeste kantoortijgers houden het kleinschaliger op de afdeling.

Het leukste vond ik de mensen die er echt even een „centraal taartmoment” van maken – je zou ze de jeukterm bijna vergeven. Er was zelfs iemand die zijn verjaardag had gevierd met een Powerpoint, een prijsvraag, een speech en een prijsuitreiking na afloop. Collega’s die „een paar koeken in de koffiehoek flikkeren en dan een mailtje sturen dat ze jarig zijn” – dat vinden de meeste mensen toch wat kaal.

En een aanleiding om te trakteren? Die is niet eens altijd nodig, vonden veel lezers. Natuurlijk zijn geboortes leuk, trouwerijen, verhuizingen, de geslaagde lancering van een website, de eindexamens van de kinderen.

Maar „als de uitslag van een enge scan meevalt” is eigenlijk een veel betere reden. Of „omdat de zon schijnt”, „omdat het licht in het kantoortoilet weer werkt”, „omdat het donderdag is ofzo”, of „om alle mislukte projecten van het afgelopen jaar te vieren”. „Er is altijd wel een gelegenheid om te trakteren”, schreef een lezer, „en de paaseitjes rammelen alweer aan de deur”.

Maar de béste reden om te trakteren vond ik toch wel die van de lezer die schreef dat het zonde is om iets níét te vieren op kantoor, want: „je weet maar nooit.” Die lezer heeft het begrepen.

Want we zíén het vaak niet, maar het is natuurlijk wel zo: wat we nu hebben komt nooit meer terug en even samen een bakkie pleur drinken met je collega’s is het mooiste wat er is.

Vier dus alles op kantoor – grijp het moment, vier het voor het te laat is en sla geen dag over. En dat bedoel ik niet als een somber memento mori maar als een bruisende carpe diem. We zouden elke dag moeten trakteren. Want laat je niks wijsmaken: niets is zo belangrijk als samen het leven vieren.

En al helemaal op kantoor.

Hoe was jouw week? Japke-d. Bouma wil het graag weten. Tips via @Japked op Twitter.

-

Dit waren de Jeuktweets van de week

@Japked O ja, onze teamvergadering op kantoor heet voortaan een topic toast. Einde bericht.

— Hans van den Hurk (@h_hurk) January 29, 2020

Ik hoorde het vandaag: ‘de klanten moeten een zachte landing maken’, en ik werk niet in de luchtvaartbranche 😜. Kom er maar in @Japked

— Lily Benjamin-Merens (@notesofbenjamin) January 30, 2020

Als de boekhoudtool van de Rabobank niet 'Bizzy' had geheten, dan had ik 'm gerust eens willen proberen.

— Gijs de Werker (@GijsdeWerker) January 31, 2020

Millennialjargon. Het is mijn grootste angst dat over 20 jaar iedereen zo praat. Eigenlijk zijn we dan terug bij waar de evolutie ooit begon: dat we elkaar proberen te imponeren met betekenisloze klanken.

— Katinka Polderman, cabaretfenomeen des vaderlands (@Poldermanie) January 31, 2020

Ik zit tegenover iemand die een voicemail inspreekt met: 'Ik heb even een momentje bij je ingeprikt'. Help @japked, de kantoorjungle woekert voort in de trein.

— Mirjam Killian (@zinineenzin) February 2, 2020