Stijlvolle violiste Coraline Groen wint met timing en eigenheid

Drie weken lang wemelde het rondom TivoliVredenburg van de jonge violisten, zo’n honderd in totaal. Hun gemene deler: de viool is hun grote liefde én ze dromen ervan ooit tot de hoogste categorie van het Nederlandse Vioolconcours door te dringen, de Oskar Back Prijs.

Het niveau van de deelnemers evenaart niet dat van de vermaarde Koningin Elisabeth-wedstrijd in Brussel, maar dat is logisch: die staat open voor deelnemers uit de hele wereld, het Nederlands Vioolconcours niet. Dat is ook de charme. Het concours spiegelt de bloeiende Nederlandse vioolcultuur en biedt violisten een springplank zonder dat ze zich meteen hoeven te meten met virtuozen uit de hele wereld.

De finale in TivoliVredenburg, bijgewoond door beschermheer Z.K.H. Prins Constantijn, was spannend. In de jongere categorieën lopen leeftijden van de deelnemers minder uitéén dan bij het Oskar Back, waar de 19-jarige Charlotte Spruit en de 20-jarige Leon Blekh het zaterdagavond opnamen tegen de 24-jarige Coraline Groen. Juist in deze fase kunnen die paar jaar een wereld van verschil maken in persoonlijke en violistische ontwikkeling, en zo was het ook – hoewel niet eenduidig.

Blekh toonde zich een ras-communicator: met kwispelige speelgretigheid zocht hij voortdurend contact met dirigente Anja Bihlmaier. Zijn streektechniek (pols) kan nog wat aan souplesse nog winnen, zijn muzikaal betoog aan lijn. In Mozarts Vierde vioolconcert raakte hij er even uit, waarna hij de concentratie in Saint-Saëns virtuoze Introduction et Rondo Capriccioso knap hervond.

In toon en techniek bezit Charlotte Spruit, de jongste, toch al het gaafste spel: loepzuiver en met een prachtige, soepele rechterarm. Mozarts Vijfde vioolconcert speelde ze met elegantie, natuurlijk gemak en aanstekelijk plezier, in Ravels Tzigane etaleerde ze een overtuigende volle toon.

Het waren dan ook muzikaliteit, timing en eigenheid waarmee Coraline Groen (24) toch de winnaar werd. In Mozarts Vierde vioolconcert etaleerde ze mooie fraseringen en interessante, zelfgeschreven cadensen vol spetterende linkerhand-pizzicati. Niet voor niets roemde juryvoorzitter haar „stijlbewustzijn en gevoel voor lijnen” en haar „spannend, edel spel”. Groen won ook de publieksprijs en mag naast vijf concerten deze maand in 2021-2022 soleren bij het Residentie Orkest.

De prangendste vraag na afloop was hoe het Residentie Orkest zich in de toekomst zal ontwikkelen onder de Duitse dirigente Anja Bihlmaier (1978), die hier een voorproefje bood op haar toekomstig chef-schap (vanaf zomer 2021). Voor de zenuwachtige kandidaten was Bihlmaier met haar degelijke slag een baken. Maar muzikaal verleidde ze het Residentie Orkest in Mozart nog niet tot spannende timing, glanzende elegantie of - in de Tzigane van Ravel – tot echt vrije Zigeuner-Schwung.