Vijftigers hebben het zwaar op kantoor

Zelf vind ik dat het best lekker gaat op m’n werk. Maar je hoort weleens van die verhalen dat als je boven de vijftig bent en geen „leidinggevende functie” hebt op kantoor, het daarna snel bergafwaarts zal gaan.

Nu hoor ik jullie zeggen: wat heeft dat met jou te maken, jij bent toch nog lang geen vijftig, en dan zeg ik: ‘dank voor het compliment’. Maar de waarheid is dat ik op 4 februari toch écht vijftig word en dan ga je je allemaal dingen in het hoofd halen. Want ik heb nog nooit een leidinggevende functie gehad en ik kan eigenlijk alleen stukkies tikken, en zelfs daarover verschillen de meningen enorm.

En dus dacht ik: ik geef júllie elke week carrièreadvies, laat ik voor deze ene keer de rollen eens omdraaien en jullie om advies vragen. Hoe het verder met mij moet in ‘de herfst’ van mijn loopbaan – dat is een term die ik vaak hoor als het over vijftigers gaat – en hoe jullie het leuk houden op je werk na je vijftigste.

Nou, dat heb ik geweten. Jullie hebben massaal gereageerd. Allereerst dank daarvoor, dat deed me goed.

Maar om nou te zeggen dat ik er iets aan had, nee. En rustiger werd ik er al helemaal niet van, integendeel.

Want natuurlijk waren er mensen die schreven dat ik me écht geen zorgen hoefde te maken, voor hen was er ook niks veranderd toen ze vijftig werden. Sterker nog, het was voor hen alleen maar beter geworden. Er waren er zelfs die na hun vijftigste nog promotie hadden gemaakt, dat zou voor mij vast ook gelden.

Want vijftigers „weten meer” en zijn „zekerder van hun zaak”, zo las ik in de reacties. Boven de vijftig is „je proeftijd voorbij”, word je „gezien als volwassen denker”, heb je „minder stress” omdat je „meer ervaring, meer kunde, handigheid, mensenkennis, zakenkennis en inzicht” hebt en laat je je „minder snel gek maken”. „Je wordt grijzer en langzamer. Maar je hebt vanaf nu wel altijd gelijk”, schreef iemand.

Na je vijftigste is het ook de tijd om wat vaker nee te zeggen tegen je baas, was de mening. Tijd voor „de fuck it list”, zoals een lezer het noemde. Tijd om dingen te gaan doen die je zélf graag wilt. Net doen alsof je meewerkt, maar ondertussen gewoon je eigen plan trekken.

En die „‘web-savvy’ millennials, daar moet je je vooral niet door laten intimideren”, schreef een lezer, „die in twee seconden een PowerPoint in elkaar draaien. Ze doen ongeveer 100 uur over het lezen van stukken, terwijl jij eigenlijk al weet wat erin staat.”

De „herfst van mijn carrière” werd al helemaal weggehoond. Herfst? Vanaf je vijftigste zit je nog volop in een bloedhete zomer, vonden lezers. Door klimaatverandering natuurlijk, maar ook omdat het mooiste nog moet komen. Ik moest wél nog even mijn begrafenispolis controleren, „of alles vergoed werd”. Maar verder zouden er gouden tijden voor me aanbreken.

Maar zoals dat gaat met reacties van lezers – de negatieve geluiden bleven veel langer hangen. En maakten grote indruk. Dat het „kudt” was om vijftig te worden en dat het daarna alleen maar erger werd, zoals lezers schreven. Ik had geen idee dat het zo zwaar was voor vijftigers op kantoor, respect!

Mensen die na hun vijftigste geen aansluiting meer vonden, jonge collega’s die aan hun stoelpoten zaagden. Mensen die ziek waren geworden. Gelukkig wist ik al dat gezondheid het allerbelangrijkste is in het leven, maar het hakte er toch in.

Maar ik werd pas écht nerveus van al die mensen die me aanspoorden om „te blijven vernieuwen” en „op zoek te gaan naar nieuwe horizonten”. Toen ik al die reacties las, leek het wel of vijftig worden automatisch betekent dat het roer helemaal om moet.

Ga een studie volgen, schreven lezers, dat hadden zij ook gedaan. Deels vrijwillig, maar ook, en daar schrok ik van, zeer onvrijwillig. Want een aantal mensen was rond hun vijftigste boventallig verklaard. „In tijden van crisis ben je opeens oud”, schreef een lezer.

Een aantal had daarna heel makkelijk weer iets nieuws gevonden. Sommigen konden zelfs kiezen uit meerdere banen. Maar er waren er óók die me eerlijk vertelden dat ze al honderd keer hadden gesolliciteerd tussen hun 48ste en 53ste. Die hadden moeten interen op hun spaargeld. Die waren noodgedwongen zzp’er geworden. En verkochten nu fietsvakanties in Thailand. Ook leuk, maar toch.

En dus ben ik nu ook maar op zoek. Naar een nieuwe studie, een nieuwe liefde, ik moet gitaar leren spelen, en een nieuwe functie – een talkshow misschien, of „een coachingpraktijk”. Iets met „agile werken”, een minicamping.

Ik vrees dat ik ook naar het buitenland moet verhuizen, dat hadden ook veel vijftigers gedaan. En die waren nu gelukkiger dan ooit en werkten minder en verdienden meer – heel irritant. Ik slaap al meer dan een week niet meer en heb gesprekken met dertig loopbaancoaches ingepland. Lekker dan, bedankt jongens.

Pas als jullie hier volgende week een andere auteur aantreffen, weten jullie dat er weer wat hoop voor me is.

Hoe was jouw week? Japke-d. Bouma wil het graag weten. Tips via @Japked op Twitter.

Dit waren de Jeuktweets van de week

Gisteren sprak een wethouder van Renswoude in een presentatie over de lokale “gesprekskaravaan”. Nooit eerder gehoord, maar het klinkt als iets waar je bij moet zijn! Wat jij @Japked?

— Meinoud (@MeinoudH) January 22, 2020

Dat lijkt mij iets voor @Japked: strobaalsessieshttps://t.co/2YgzdOqHQ4

— Hermen de Graaf (@hermendegraaf) January 22, 2020

Kantoorjungle anno 2020: een uitnodiging voor een ‘Tankstation Employee Journey’. Wie dit verzonnen heeft is af. #jeukwoorden cc @japked

— Matthijs Algra (@matthijsalgra) January 24, 2020

Ik denk dat je wel 'plug-and-play' mee moet kunnen doen.
(Gisteren gelezen in een personeelsadvertentie: je bent plug-and-play inzetbaar) #jeukwoorden

— Wijnand van Lunteren (@CWvLunteren) January 24, 2020

Cloud evangelist. 10 jaar geleden moest alles naar de cloud nu weet alles terug naar de edge. Beetje laat om nu nog te gaan evangeliseren;)

— Johan Vermij (@vjburns) January 28, 2020