Nostalgische anarchie tijdens jubileumconcert Heideroosjes

‘Hooligan, ik ben een hooligan!” Het publiek in Paradiso is de songteksten van Nederpunkband Heideroosjes niet vergeten en schreeuwt de droogkomische culthit ‘Damclub Hooligan’ woord voor woord mee. „Om mijn damclub te promoten sla ik alles naar de klote”, klinkt het tussen het crowdsurfen en rondspringen in de moshpit door.

Het viertal uit het Noord-Limburgse Horst ging in 2012 uit elkaar, maar kwam begin 2019 voor één jaar weer samen ter ere van hun dertigjarig jubileum. Geen comeback, geen nieuwe plaat, maar een eenmalig ererondje langs festivals en poppodia in Nederland en België. Het jubileumjaar eindigde zaterdagavond in een stampvol Paradiso. Volgens de band was het concert in tien minuten uitverkocht.

Lees ook: ‘Ik was opgebrand in de Heideroosjes. De energie is terug’

Het tempo ligt hoog. De nadruk van de show van bijna twee uur ligt op de vroege drie-akkoorden-punk uit de jaren negentig. Agressieve nummers ‘I’m not deaf (I’m just ignoring you)’ en O.P.A. doen de moshpits op de vloer een paar meter uitdijen. Het publiek reageert het meest enthousiast op het Nederlandstalige deel van het Heideroosjes-oeuvre. ‘Sjonnie & Anita’, over jongeren die doelloos rondrijden op de brommer („Je komt ze overal tegen. Vroem, vroem, vroem, vroem”), ontvouwt zich vlak voor de toegift tot de climax van de avond.

De band heeft er zin in en speelt na zeven jaar afwezigheid nog even snoeihard en strak. „Wie van jullie is net als ik allang voorbij de twintig?”, vraagt een zelfbewuste frontman Marco Roelofs (45). De meeste handen in de zaal gaan omhoog.

De zanger is in een nostalgische bui en heeft het continu over de hoogtijdagen van de band in de jaren negentig. Voorafgaand aan ‘P.C.P.O.S. (Politically correct piece of shit)’, zegt Marco Roelofs: „Vroeger konden we nog foute grappen maken. Nu moet je uitkijken met wat je zegt, anders krijg je ruzie op Twitter.”

Soms gaat Roelofs iets te veel op in zijn herinneringen aan twintig jaar geleden. „Vroeger kon je nog geen films kijken op je telefoon”, vertelt hij een elfjarige jongen uit het publiek. Je vergeeft het hem, want hij is als frontman overtuigend en enerverend. En ach, wat is een jubileumconcert zonder wat sentimentaliteit?

Met deze stevige show vol nostalgische anarchie komt in Paradiso een einde aan de comeback van de Heideroosjes. Hierna gaat de band weer dood, verzucht bassist Fred Houben. „In winterslaap”, corrigeert Roelofs zijn bandmaat. Het afscheid blijkt dan toch niet zo definitief te zijn. Hij vraagt het publiek aan het einde van het concert: „Zien wij elkaar hier weer over vijf jaar?”