Dit zijn de beste films van 2019

The Favourite – Yorgos Lanthimos

Oneerbiedige kostuumfilm zorgde voor een frisse wind in het vaak wat keurige genre, denk Downton Abbey – waarvan de filmversie overigens vies tegenviel. The Favourite is andere koek, met seksuele en andersoortige manipulaties en een vervreemdende stijl. Naast alle scabreuze details en absurde humor is de film bovendien bij vlagen ontroerend.

So Long, My Son – Wang Xiaoshuai

Fraaie film over de gevolgen van China’s eenkindpolitiek, want wat gebeurt er als jouw enige kind overlijdt? Prachtig gespeeld en gefilmd.

Martin Eden – Pietro Marcello

At Eternity’s Gate – Julian Schnabel

Mirai – Mamoru Hosoda

Lazzaro felice – Alice Rohrwacher

Bestaat er zoiets als pure goedheid? Hoe zou een hedendaagse heilige eruitzien? Is het nog mogelijk om fatsoenlijk, belangeloos en loyaal te zijn in een wereld die bijna pervers geniet van z’n eigen ongelijkheid, uitbuiting en leugenachtigheid? Alice Rohrwacher stelt relevante vragen in een soms wrang-sprookjesachtige parabel over klasse en kapitaal.

Portrait de la jeune fille en feu – Céline Sciamma

Kunnen we ooit wel iemand recht doen met een portret? Een film die net zozeer gaat over kijken en bekeken worden (en daarmee ook een intelligent commentaar is hoe de hele kunstgeschiedenis bestaat uit mannen die naar vrouwen kijken) als een hartbrekend verhaal over liefde op het eerste gezicht.

Parasite – Bong Joon Ho

Sorry We Missed You – Ken Loach

Joker – Todd Phillips

The Favourite - Yorgos Lanthimos

Het filmjaar begon geweldig met deze machtsstrijd aan het hof van de Britse, narcistische, naar liefde hunkerende koning Anne. Haar twee hofdames strijden om macht en een plek in haar bed. Tragisch en tegelijkertijd grappig. Sadistisch en tegelijkertijd slapstick. En geweldig gespeeld, leve koningin Olivia Colman!

Portrait de la jeune fille en feu – Céline Sciamma

Andersoortig kostuumdrama dat bijblijft: wegens schilderachtige shots en de gedoemde liefde tussen een schilder en haar model die traag en onderkoeld in beeld wordt gebracht. Iedere blik, van de kijker naar actrices en van de actrices naar elkaar, voelt geladen.

So Long, My Son – Wang Xiaoshuai

Can You Ever Forgive Me? - Marielle Heller

The Farewell – Lulu Wang

Minding the Gap – Bing Liu

Als historici in de toekomst op zoek gaan naar bronnen die inzicht kunnen bieden in de sociale malaise die Trump heeft voortgebracht, zou Minding the Gap wel eens hoog op hun lijstje kunnen staan. Bing Liu volgt in zijn debuutdocumentaire drie jongens uit een kansarm milieu met een passie voor skateboarden. Een van die jongens is hij zelf. Omdat Liu zijn hoofdpersonen zes jaar volgt, kan hij een coming-of-ageverhaal vertellen dat de clichés ver overstijgt.

So Long, My Son – Wang Xiaoshuai

Als historici in de toekomst op zoek gaan naar bronnen, die inzicht bieden in de pijlsnelle sociale ontwikkelingen die China in de afgelopen dertig jaar heeft doorgemaakt zou So Long, My Son weleens hoog op hun lijstje kunnen staan. In een episch familiedrama voert Wang Xiaoshuai zijn personages langs onder meer de eenkindpolitiek en de economische liberalisering van zijn land.

Can You Ever Forgive Me? – Marielle Heller

The Wild Pear Tree – Nuri Bilge Ceylan

Dolor Y Gloria – Pedro Almodóvar

Joker – Todd Phillips

Geen film was onder critici zo omstreden als Joker. Morele ambivalentie, welkom bij arthouse, zou domme fans van superheldenfilm op slechte ideeën brengen – een elitair vooroordeel. Joker is een verpletterende én complexe film over een desperate narcist die valt voor de machttrip van het geweld. Joaquin Phoenix verdient een Oscar voor deze klassieker in wording.

Monos – Alejandro Landes

Visueel briljante, overtuigende en meeslepende variant op Lord of the Flies: een peloton adolescente guerrillastrijders glijdt op hangplekken in de Andes en het oerwoud af tot een bizarre stam.

The Favourite – Yorgos Lanthimos

Parasite – Bong Joon Ho

The Irishman – Martin Scorsese