Instrumentaties op hoger plan bij Indian Askin

In het liedje ‘Baby’, op 1:34, begint een muzikaal intermezzo waarin een gitaarpatroontje zich zo mooi losspeelt van drums, bas en keyboard dat het een vliedend effect heeft, en gelukkig wordt het nog herhaald ook. Het is een hoogtepunt op Deep End, de nieuwe EP van de Amsterdamse groep Indian Askin. De EP laat een ‘verdiepte’ stijl horen. Zo krijgt openingsnummer ‘Smiles’ in de tweede helft een woest rockgeluid waarbij de bodem trilt van diepe bastonen, treinwielen lijken te knarsen en gitaren een zware boogie spelen. De instrumentaties zijn daarmee op een hoger plan gekomen, in de ontwikkeling van de band. Het huppelige en opgewekte ‘Deep End’ klinkt als een hit. Maar soms mist een overtuigende climax, zoals in ’Outtaspace’, en klinkt de muziek te zwoegend.