FKA twigs grandioos in Carré, zowel visueel als muzikaal

Het is voor popmuzikanten niet makkelijk om iets te doen wat nog niet eerder is gedaan. Daarom zijn live-concerten tegenwoordig vooral grootser en harder: meer volume, meer confettisnippers, meer pyrotechniek. Maar het is mooier als een artiest weinig middelen nodig heeft.

De eerste blik op FKA twigs, dinsdagavond bij haar optreden in Carré, was meteen verrassend. Niet eerder had iemand bedacht om de eigen tapdans-ritmes onderdeel te maken van het elektronische ritme-patroon. Uiterlijk onbewogen maar met voeten die leken te klappertanden zorgde FKA twigs (artiestennaam van Tahliah Barnett) voor gevarieerde ritmeflarden.

FKA twigs gaat verder waar Madonna midden jaren negentig gestopt is

Het bleek de opmaat voor een grandioos concert, dat zowel visueel als in de muziek, uitzonderlijke momenten bood. De Britse zangeres, nu 31, heeft zich letterlijk uit de schaduw gedanst. Stond ze bij haar optredens van enkele jaren geleden nog in het halfdonker, nu stond ze in haar eentje, in het volle licht op het grote podium van Carré, en liet ze zien hoe soepel haar danspassen zijn en hoe deze aansluiten bij de onderwerpen die ze bezingt.

De zangexpressie is gegroeid, haar stem klimt moeiteloos steeds hoger. Het is een heldere ijselijkheid die zich kronkelt door de warmbloedige elektronische zweem waar uitgerekte trompetklanken en trage cello’s in klinken. Haar muziek, zoals te horen op het pas verschenen tweede album Magdalene, is geen ‘popmuziek’, maar ontrolt zich langs experimentele wegen tot een eigen kern, die plots toch toegankelijk blijkt.

Lees ook dit interview uit 2015: Elke zes maanden verandert ze weer

Live begeleidde ze haar vocale buitelingen door de eigen acrobatische dans, in steeds wisselende kostuums: van flarden stof, tot een folkloristische jurk. De geconcentreerde aandacht die FKA twigs bij het publiek wist op te wekken, wisselde af met momenten van verbijstering: toen zich plotseling vier dansers bij haar voegden om zich krioelend voort te bewegen, toen halverwege vanuit de nok een doek viel waarachter een stellage met daarop drie muzikanten (percussie, keyboard, cello) bleek te staan. En als zoveelste verrassing: dat Barnett de paaldans, bekend uit de clip van ‘Cellophane’ ook live uitvoerde, in paalhoge hakken en glitterbikini, wervelend langs de paal omhoog, ondertussen nog steeds zingend.

Dans, stem en expressie vertellen over de zoektocht naar een veilige plaats in een stekelige wereld. Barnett wil zich kunnen tonen in zowel haar kekke verleidingskunst als in de diepste wanhoop over een verloren liefde. Ze gaat verder waar Madonna midden jaren negentig gestopt is. Ze tilt het niveau van de live-act weer een stap hoger. Door veel te doen, of weinig. In de schrille kreet die ze tot slot hemelwaarts stuurde, waren zowel angst als eenzaamheid, boosheid en verdriet te horen. In haar eentje, zonder muzikale begeleiding, maar trefzeker als de dolk in het hart van een ex-geliefde.