Sopraan Carolyn Sampson heeft een stem om verliefd op te worden

Sommige zangers hebben een stem waar je een beetje verliefd op raakt. Zoals sopraan Carolyn Sampson. „U bent aardig”, zei ze dinsdag, toen de volle Kleine Zaal van het Concertgebouw haar een staande ovatie bracht. „En u bent erg goed”, pareerde een fan ad rem.

Sampson – behalve om haar romige, heldere geluid bemind en bekroond om haar origineel opgezette recitals – was dit keer uitgerukt voor een programma met prille liederen uit het voor-Schubertiaanse tijdperk. Geen echte ‘kunstliederen’ (musicologen vinden dat het kunstlied begint bij het door de piano geïmiteerde, snorrende spinnenwiel in Schuberts verrukkelijke Gretchen am Spinnrade), maar intieme miniaturen voor stem en klavier, ‘home entertainment’ uit de tijd van Mozart.

Je kon beargumenteren dat dit recital on-authentiek was, want Sampson begeleidde zich niet zelf, maar liet dat over aan de geweldige fortepianist Kristian Bezuidenhout. Hij buitte de expressiviteit en veelzijdigheid van zijn instrument zo uit dat je er de latere ontwikkelingen van het klavier in aangekondigd hoorde, terwijl tegelijkertijd de zachtere, geëtste klank van het instrument zorgde voor ideaal contrapunt bij Sampsons fijnzinnige en veelzijdige zang. Plat gezegd: matige uitvoeringen van de 18de-eeuwse liederen van componisten als Wolff en Fleischer illustreren hooguit waarom dit vergeten repertoire is. Sampson en Bezuidenhout laten zulke liederen glanzen, en weten met hun fraseringen, veelheid aan timbres en door het slim uitlichten van bijzondere elementjes de eigenheid toch te benadrukken.

Genie blijft genie; ontroering wekten alleen de liederen van Mozart. Das Lied der Trennung bleek een hoogtepunt. Het raffinement van de harmonieën en de originaliteit van de melodische wendingen maken het tot een tijdloos schurend lied over liefdesverdriet: inhoudelijk bitter maar zoet van effect door de pure schoonheid van Sampsons zang.