Stikstofcrisis
Elke partij even complex
De bewering dat D66 het „relatief gemakkelijk heeft” vergeleken met de andere coalitiepartijen lijkt me dubieus (Iedereen moet een beetje bloeden om de stikstofcrisis, 5/11). Ook de andere coalitiepartijen kunnen ervoor kiezen om zowel de landbouw als het verkeer aan te pakken, maar ze zijn te laf omdat hun achterban tegen is, denken ze.
Het is onjuist om om die reden de positie van VVD, CDA en ChristenUnie als „complexer” te presenteren. De landelijke overheid moet eens durven kiezen voor het algemeen belang, veel minder stikstofuitstoot, linksom of rechtsom.
Maximumsnelheid (1)
Pas op, vroemjongetjes
„100 kilometer per uur rijden is een acceptabel offer”, aldus het commentaar in NRC (7/11). Ik kom uit een familie waar met de auto het geld werd verdiend. Niet met vroem-vroem. Het onderhoud, rijden, alles werd met zorg gedaan. We spreken over de jaren zestig en zeventig, dus uitstoot was nog geen onderwerp. Wel de bijdrage aan het verkeer: 100 km per uur was een snelheid die de kans op dodelijke ongevallen binnen de perken hield. Daar hield je jezelf aan als bestuurder. En het kon ook 90 km zijn. Tot mijn grote verbazing is er een grote groep ‘jongens die geen mannen zijn geworden’ die met enthousiasme vertelt dat die voet op het gaspedaal toch wel een lekker gevoel geeft. De presentator van Pauw sprak zelf gelukzalig over 130 km. („Het was leuk om hard te rijden”). Alles wat ik ooit leerde van mijn vader – opletten voor een bochtig parcours, voor spelende kinderen en niet harder dan 100 – is in rook opgegaan. Zijn de vroem-vroem-jongetjes nog steeds geen volwassen mensen geworden met enige verantwoordelijkheid?
Maximumsnelheid (2)
Geen tijdverlies
In het NRC-commentaar over de verlaging van de maximumsnelheid (7/11) wordt gesteld dat bij een woon-werkafstand van 23 km – de gemiddelde afstand die de Nederlander van zijn of haar werk woont – de extra reistijd bij een verlaging van de maximumsnelheid van 130 naar 100 km per uur ruim drie minuten bedraagt. Maar deze berekening gaat ervan uit dat je van huis- tot kantoordeur met 100 of 130 kunt rijden. In werkelijkheid moet je voor drie minuten tijdverlies denk ik minstens veertig kilometer van je werk wonen. Ons land is te klein voor grote tijdwinst met 130 km per uur. Verlaging van de maximumsnelheid is veruit de makkelijkste klimaatwinst die er is te boeken. Het belangrijkste wat er wordt geofferd is het gevoel van lekker scheuren.
Syriëgangers
Berecht ‘onze’ IS’ers hier
Om IS-vrouwen allemaal „walgelijke monsters” te noemen, zoals Lotfi El Hamidi doet in zijn column Erasmus, nog altijd relevant en waardevol (4/11) gaat te ver. We gaan in het algemeen eigenaardig om met de landgenoten die zich actief hebben ingelaten met strijd in Syrië. Hoe kun je je afkeren van een landgenoot die in het buitenland een strafbaar feit heeft gepleegd, en sterker nog, door het afnemen van zijn of haar Nederlanderschap je eigen verantwoordelijkheid volledig ontkennen. En er dan doodleuk een ander land mee op te zadelen. Overigens valt me op dat, als een landgenoot in het buitenland veroordeeld wordt, we er meestal als de kippen bij zijn om uitlevering van onze landgenoot te verlangen, zodat deze zijn straf in ons land kan uitzitten. Neem als land de verantwoordelijkheid op je voor je eigen misdadigers. Denken we nu echt dat we problemen oplossen door de andere kant op te kijken? Ik vond het ook verwerpelijk dat de Verenigde Staten mensen gevangen hielden in Guantánamo Bay, maar die niet berechtten, omdat ze die niet wilden toelaten op hun grondgebied om hun straf uit te zitten. Laten we eindelijk verstandig worden, onze ‘eigen’ misdadigers berechten. Je kunt een probleem niet oplossen door het te ontkennen, laat staan er een ander mee op te zadelen!