Pianofenomeen Lang Lang maakt van mild beekje een krachtige draaikolk

Het Concertgebouworkest maakt zich op voor een grote tournee naar Japan en Taiwan en neemt het wereldberoemde piano-idool Lang Lang mee als adequate compensatie voor de ontstentenis van een chef-dirigent op de affiches.

Op basis van het concert van woensdagavond zijn de vooruitzichten voor een geslaagde chefloze tournee gunstig, al was het voor doorgewinterde Beethoven-liefhebbers lastig geen bedenkingen op te voelen borrelen bij Langs eigenzinnige spel.

Lang is een uniek pianofenomeen, een musicus die – spelend op zijn eigen Steinway Black Diamond – alle denkbare kleuren en sterktes kan schilderen. In het eerste deel van Beethovens Tweede pianoconcert benam hij je met die vaardigheid de adem. Zo poëtisch kunnen fluisteren met je rechterhand om vervolgens uit de linkermouw een swingend roffeltje te schudden – dat eist technisch grootmeesterschap. Ook de interactie met het orkest was een schoolvoorbeeld van attent geven en nemen. Jammer dat Lang zich daarna verloor in muzikale uitroeptekens die vraagtekens opriepen; noten die als nijdige priemen het klankbeeld doorzeefden of zodanig onder een diamantenloep werden gelegd dat het betoog erdoor werd stilgezet. De virtuoze toegift, Mendelssohns Spinnerlied, sloot daarop aan: in wat een mild beekje leek, ontketende Lang een krachtige whirlpool.

Dirigent Paavo Järvi bewees zijn gedegen muzikaliteit, al zou iets van Lang Langs bubbelkracht hem niet hebben geschaad. Wagners Ouvertüre Tannhäuser kreeg kloek, maar zonder zinnelijkheid gestalte. Brahms’ Vierde symfonie klonk vol romantisch, maar miste de helderheid of de eigenzinnige weerhaakjes die nodig zijn voor opwinding.