Waanzinnig gebouw vol bier wil dé plek van Noord worden

Als je niet al te afgestompt bent, kun je niet anders dan genieten van dat prachtige industriële complex, het NDSM-terrein in Amsterdam. Ruig, stoer en groots. Nadat het geen dienst meer deed als scheepswerf was het jarenlang het speel- en woonterrein van kunstenaars en avonturiers en eigenlijk doet het nog steeds een beetje pijn dat de meesten er weg moesten. Uiteindelijk wijkt, hoe cliché ook, vrijheid toch vaak voor geld. Goddank heeft het terrein niet al zijn charme verloren en IJver doet op z’n minst haar best om iets van die oude glorie in ere te houden. De honderd jaar oude Scheepsbouwloods, een waanzinnig gebouw van 350 vierkante meter, is omgebouwd tot een café en restaurant met zowel binnen- als buitenterrassen, vierendertig tapkranen, taptafels; een restaurant en café waar je elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat kunt vertoeven. Het moet dé plek van Noord worden.

Wij gingen er eten en kregen een plekje achter in het gebouw – eigenlijk is het een gebouw in een gebouw – waar we lekker beschut en tamelijk rustig konden eten. Een meevaller; bij binnenkomst loerden we naar het hoge dak waarin stevige muziek galmde, maar daar hadden de vijf mannen achter IJver zelf ook over nagedacht. Wat ook meteen opviel is hoe vriendelijk en nauwkeurig de bediening opereert, het kost geen enkele moeite ons hier thuis te voelen. De inrichting en uitstraling is arty; veel kunstenaars werkten mee om dit grote project te realiseren en dat zie je terug tot in de kleinste details.

IJver richt zich op de bierdrinker, op het overdekte terras zijn stoere mannen met baarden bieren aan het doorproeven, veel gerechten zijn met bier, er wordt bieradvies gegeven bij de gerechten, er staan overal koelkasten met een digitale biersommelier, maar er zijn ook genoeg jongens en meisjes van vlees en bloed die een beetje van bier weten. En dat moet ook wel: IJver heeft er twintig op de tap en meer dan honderd op fles.

We proeven er een van Nederlandse makelij: Van de Streek, een playground IPA (4,70), laag alcoholisch (0,5%); het lukt steeds beter om in dat segment ook smakelijke, karakteristieke bieren te maken. Ook de wijnkaart is prima, we drinken een smakelijke Siciliaanse Pinot Grigio (5,-) en later een volle Syrah uit de Languedoc (6,-).

Na een mandje scheurdesembrood met aioli komt er kalfsvlees met makreelcrème (9,50) en witlof in Bockbier met blauwe kaas en groene appel (9,50) op tafel. Dat eerste is een variant op vitello tonnato, niet met overbeviste tonijn, maar met makreel; een goed idee en het smaakt nog lekker ook, uitgesprokener dan het origineel. De kalfssukade is mooi rosé gebraden maar wel wat dun gesneden, dat kan volmondiger. De witlof is gekarameliseerd in een soort tarte tatin met blauwe kaas – ook weer leuk bedacht, maar niet hartig genoeg, vooral zoet.

Daarna gaan we voor coq au bière (19,50), een haantje in een pannetje bier gestoofd met bonne femme, een garnituur van knolselderij, spek, wortel en lekker ouderwetse zilveruitjes. De haan is op de borst droog, het pootje is wel mals en de blokjes wortel en knol zijn te lang doorgesudderd – dit lijkt een simpel gerecht maar is met die verschillende bereidingstijden best lastig te maken. De gegrilde octopus met crème van witte bonen (19,50) komt in een slap korstje, die is niet hard genoeg op het vuur geweest en doet slof aan. Langzaam komen we tot de conclusie dat de gerechten op papier ambitieus zijn, maar in de uitwerking soms het niveau van een eetcafé niet overstijgen.

Dat beeld wordt bij het dessert een tikkie naar boven gecorrigeerd, want de pain perdu (8,50) – een ander woord voor wentelteefjes – is heerlijk: duivekater (een traditioneel zoet witbrood), vers en niet te zoet vanille-ijs, butterscotch en pruimedanten geweckt op amber ale.

Nu ja, we kunnen er kort over zijn: IJver is een supersympathieke plek, waar ze aan het eten nog een beetje moeten sleutelen.