Patrick Watson is gescheiden, maar ‘Wave’ is geen break-up-album

Het is het eerste interview dat zanger Patrick Watson geeft over zijn nieuwe album Wave. Voor de deur van zijn hotel in Amsterdam-Noord rookt hij eerst even een sigaret, in de regen, en komt dan zitten in de lobby. Hij is nerveus, zegt hij. De Canadese Watson (40), die zich rond 2007 een trouw, Nederlands publiek veroverde met zijn falsetzang en lucide liedjes, heeft vaker interviews gedaan, maar niet eerder over een album dat werd geschreven na zo’n turbulente periode als de afgelopen jaren.

Drie jaar geleden kwam hij thuis van een tournee. „Het huis was leeg. Mijn vrouw was weg, onze kinderen waren weg. En ze kwamen niet meer terug. Het was voorbij. Het gezin was opgebroken.”

Er volgden een scheiding, een omgangsregeling met zijn kinderen, nieuwe huizen, en nieuwe constellaties.

Je bent ineens niets, in elk geval geen vader en echtgenoot

Over die periode zou het nieuwe album gaan, zegt hij. „Natuurlijk moest het daarover gaan. Ik had geen alternatief.” Maar de emoties lieten zich niet zomaar in muziek vertalen. „Steeds als ik dacht dat ik wist hoe de muziek moest klinken, gebeurde er weer iets krankzinnigs in mijn leven. Ik rolde van fase naar fase en kon geen duidelijke sfeer kiezen voor de liedjes.”

Pijnlijk en fantastisch

Het schrijven van het nieuwe album duurde langer dan normaal, maar het resultaat is een triomf. Wave werd een atmosferisch geheel met een soepele ruggengraat van melodische wendingen en swingende piano. Sfeer en inhoud zijn in balans. Niet klagend maar licht – als langswaaiende gedachten – hechten de akkoorden en bibberige accenten zich tot doorleefde songs. Een subtiel klagend blaasinstrument kreunt mee met zijn hoge stem. De pijnlijke emoties die de schepper doormaakte zijn verwerkt tot troostrijke schoonheid.

Patrick Watson schudt zijn hoofd en praat zo snel dat hij over zijn woorden struikelt. „Nee, het was geen pijnlijke periode, althans, niet alleen. Het was ook fantastisch, ik heb er veel voor teruggekregen.” Wave mag van hem dan ook niet geschaard worden in de categorie ‘echtscheidingsalbum’, zoals eerder Rumours (van Fleetwood Mac) of Blood On The Tracks (Bob Dylan). Want, zegt Watson, het gaat over meer dan de breuk.

„De scheiding was nog de minste van mijn problemen. Ik was volledig in beslag genomen door andere dingen. De kinderen kregen nieuwe thuissituaties, ik moest bedenken hoe ik alles ging organiseren. Ik voelde me een mislukkeling. Je denkt dat het jou nooit zal overkomen, dat je zo grondig opnieuw moet beginnen.”

Hij neemt een slok cola. „Ik had mezelf niet in dit scenario gezien. Je bouwt een leven op. Daar horen vrouw en kinderen bij, een gezamenlijk huis. En dan is alles weg. Ook het plaatje van je leven is weg, samen met jouw rol in dat plaatje. Je bent ineens niets, in elk geval geen vader en echtgenoot.”

Zonder vermomming

Hij lacht zijn demonische grinnik. „Maar wat bleek: het idee is erger dan de werkelijkheid. Eerst was het verschrikkelijk. En toen, na een tijdje, drong het tot me door dat het ook een opluchting was. Ik hoefde de rol van man en vader niet meer te spelen. Als je bedenkt hoeveel mensen soms inleveren om hun rol te behouden. In mijn geval ging het ten koste van eerlijkheid. Ik was oneerlijk tegenover mezelf en mijn omgeving. Oneerlijk over mijn wensen en behoeften. Want ons huwelijk was al langer niet optimaal.”

Na de scheiding begon hij weer muziek te maken. „Ik zocht een manier om mijn ervaringen te verwerken.” Hij werkte onafgebroken. „Ik maak geen muziek omdat ik het leuk vind of omdat ik het goed kan. Het is mijn overlevingsmechanisme. Altijd.”

Watson kwam uit op een minder georkestreerde stijl dan op zijn vorige album, Love Songs for Robots (2015). Hij fronst: „Soms dienen grootse arrangementen als vermomming van minder geslaagde composities.”

Deze keer wilde hij niet ‘opboksen ’ tegen orkestraties, de teksten werden minder surrealistisch dan vroeger. „Een nummer als ‘Here Comes The River’ kun je alleen maken als je in mijn situatie zit.” In dat prachtige slotnummer van Wave zingt hij „Nobody told you it was going to be this hard/ something’s been building behind your eyes/ you lost what you hold onto”, eerst nog monter maar vervolgens kwijnend.

Puinhoop

Een van de ‘krankzinnige’ gebeurtenissen die zijn aandacht afleidden was het overlijden van zijn moeder. Maar dat was, zoals hij ironisch zegt, nog een van de luchtiger momenten („Want ze leed al lang”). En hij werd weer vader. „Op mijn moeders sterfdag, kreeg ik het bericht dat iemand zwanger was. Dus kreeg ik een kind met een vrouw met wie ik het eigenlijk niet wilde. Wat een puinhoop had ik ervan gemaakt.” Hij spreidt zijn handen op tafel. „Er gebeurde zoveel, dat ik steeds weer andere liedjes moest schrijven, zodat het album mijn leven kon bijhouden.”

Die wedloop heeft het album verloren, zegt Watson. „Na de opnamen werd het leven echt heel goed. Ik ontmoette een nieuwe liefde die alles overtreft wat ik op liefdesgebied had meegemaakt, tot nu toe.”

Het liedje over verliefd worden heeft de plaat nog gehaald. Het heet ‘Look At You’. „Maar voor een impressie van onze relatie moet je op de volgende wachten.”