‘Het licht, de zee, de wolken – ik verwonder me nog steeds iedere dag’

„Het was eind juni, tijdens die eerste hittegolf”, vertelt Karin Cijsouw uit Castricum. „Ik was met mijn dochter aan het zwemmen en ik zei tegen haar: ‘Ik heb toch niks gedronken?’ ‘Hoezo?, zei ze. ‘Nou, ik zie een paard aan komen lopen in het water!’” Cijsouw zag het goed. „Ik ben de zee uit gesprint, heb m’n oude mobieltje gepakt en ben terug het water in gelopen, letterlijk tot bijna aan m’n nek toe. Op een gegeven moment liep hij vlak voor me, met die mooie zonsondergang erachter. Ik dacht: kip, ik heb je!”

Eerlijk gezegd was publiekprijsswinnares Cijsouw niet helemaal verrast, want de man loopt daar ’s zomers wel vaker met zijn paard langs en in het water. „Hij is hartstikke fotogeniek. Hij doet het niet speciaal voor de foto, hij ziet er altijd zo uit. Een echte paardenman.” Maar deze keer liep hij wel erg diep in het water. „Dat was met die hitte voor dat paard natuurlijk fantastisch. En voor mij achteraf ook!”

Alles is anders

Cijsouw is vaak op het strand te vinden om foto’s te maken. Het is bij haar om de hoek. „Ik ben er minstens drie keer in de week. Het liefst ’s avonds, of ’s morgens vroeg als de toeristen er nog niet zijn. Heerlijk die rust, die ruimte. Vooral het licht is dan prachtig.” Strand is strand, zou je denken, maar nee. „Het licht, de zee, de wolken, de kleuren – alles is elke keer weer anders. Ik verwonder me nog steeds iedere dag.”

Als amateurfotograaf zoekt Cijsouw bij voorkeur het slechte weer op. Juist bij KNMI-waarschuwingen voor onweer of storm is de kans groot dat je haar op het strand aantreft. „De lucht is dan prachtig: paars, groen, alle kleuren die je kunt bedenken. Vaak ga ik samen met een foto-maatje. Hoge laarzen aan, een oude spijkerbroek, oude jas. Plastic zak over de camera en gáán. Tot je knieën in het schuim. Dat zijn de mooiste foto’s, daar word ik blij van.”

Haar wolkenluchten zijn niet alleen op Instagram maar ook regelmatig op televisie te bewonderen: tijdens de weerberichten bij de diverse journaals maken ze er graag gebruik van. „Het blijft leuk om ineens je eigen foto in beeld te zien. Het verrast me telkens weer dat ze de mijne eruit pikken. En het streelt me. Er zijn zoveel professionals die ook dagelijks hun weerfoto’s insturen.”

De kneepjes van de camera

Cijsouws interesse voor fotograferen begon zo’n vier jaar geleden, toen ze werkte als vrijwilliger bij een man met dementie, een fotograaf. „Ik ging vaak een paar uurtjes met hem op pad en ondertussen legde hij mij de kneepjes van de camera een beetje uit.” Tijdens een van die tochten maakte ze op het strand een foto van een veertje op een zandribbel. In dat beeld plaatste ze een gedichtje dat ze schreef over dementie. „Ongelooflijk, die foto werd massaal gedeeld op internet en social media. Heel bijzonder. Toen is de boel een beetje ontploft.”

Telkens als ze ging wandelen nam ze voortaan de camera mee en ze schreef meer en meer gedichten met betrekking tot dementie. Ze bundelde de foto’s en teksten in een boekje, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de Stichting Alzheimer. Haar werk is geëxposeerd in een plaatselijk café en ze maakte een verjaardagskalender met haar mooiste foto’s. „Het kwam ineens allemaal uit de lucht vallen.”

Uitlaatklep

Als fotograaf is Cijsouw autodidact. Aan nabewerking doet ze nauwelijks. „Ik hou niet zo van die gekke effecten. Ik ben meer puur natuur.” Camera-instellingen verandert ze minimaal. „Als je iets wilt weten over ISO’s of sluitertijden moet je niet bij mij zijn.” Het gaat bij haar eigenlijk allemaal vanzelf. „Ik wil niet te veel moeten nadenken. Ik fotografeer graag in het moment. Als ik wat zie, knip ik. Als ik erover na moet gaan denken, is het moment voorbij.”

Fotografie is voor haar een uitlaatklep. „Ik kan er alles in kwijt. Serieus. Zodra ik met mijn camera de deur uitga, staat mijn verstand stil. De een heeft dat met lezen, de ander met klassieke muziek. Ik heb dat met fotograferen.” Het is haar passie. Maar haar beroep zou ze er niet van willen maken. „Dat is een utopie. Je moet als professioneel fotograaf bijna een World Press Photo schieten om rond te kunnen komen. Bovendien móet je dan foto’s maken, altijd.” En daar gaat het bij haar mis. „Ik wil niks moeten. Ik fotografeer puur voor mezelf – en hoop dat anderen daar dan ook een beetje van kunnen genieten.”

Het thema van de maand september is Nederland poseert. Inzenden en stemmen kan tot 4 oktober 17:00 uur op nrc.nl/fotowedstrijd.