Als jurken konden doden

Een rode jurk staat voor passie. Als de vijftigjarige bankemployee Sheila – door haar man verlaten, door haar zoon genegeerd, op haar werk gekoeioneerd – besluit om weer te gaan daten, koopt ze zo’n rode jurk in warenhuis Dentley & Soper’s. Na haar eerste, deprimerende date ontdekt Sheila een brandmerk op haar borst. De rode jurk spookt ’s nachts door haar huis, hangt dan roerloos boven haar bed. Hij laat zelfs haar wasmachine exploderen. Het warenhuis wil de jurk beslist niet terug.

Verwacht u nu een spookverhaal over een moordjurk: zo simpel wordt het niet. Want regisseur van In Fabric is Peter Strickland, de meester van de perverse pastiche. Hij laat zich inspireren door obscure Europese kunsthorror en softporno uit de jaren zeventig. In zijn eerdere film Berberian Sound Studio belandde een specialist in foley (geluidseffecten) tijdens een klus voor een giallo (Italiaanse horrorfilm) in een nachtmerrie van gemutileerde groente. In het door vrouwelijke vlinderexperts bevolkte The Duke of Burgundy draaiden twee dames zich vast in een sm-relatie.

In Fabric is Stricklands grappigste film tot dusver. Centraal staat een warenhuis, geïnspireerd op de uitgewoonde winkelpaleizen in zijn geboortestad Reading, die bevroren leken in het verleden. In warenhuis Dentley & Soper’s fluisteren een bejaarde vampier en Oost-Europese heksen in Victoriaanse rouwjurken hun klanten barokke reclameslogans in het oor en bevredigen in hun vrije tijd de paspoppen. Hun relatie met de rode jurk is ambivalent: besturen of dienen ze hem?

Hilarisch is ook een duo bankmanagers dat hun personeel onthutst met functioneringsgesprekken vol slijmerige dreiging en onmogelijke kritiek: „Je handdruk is niet betekenisvol genoeg”. Het duo raakt – net als iedereen overigens – seksueel hevig opgewonden als een bloedsaaie wasmachinemonteur uitleg geeft over pomp, zuigstang of inertieschakelaar. In Fabric is namelijk een zichzelf spiegelend tweeluik: na Sheila wordt monteur Reg Speaks ongewild de tweede eigenaar van de rode jurk tijdens een vrijgezellenfeest. Waarna de geschiedenis zich herhaalt, maar dan anders.

Lees ook een interview met regisseur Peter Strickland over ‘In Fabric’

In Fabric stipt de macht van kleding aan: hoe die consumenten zelfvertrouwen geeft, kan opbeuren of deprimeren. Je kan de film dus als kritiek op materialisme of consumptiedwang opvatten: Strickland moedigt dat zeker aan. Maar dat is maar één paadje in dit verknipte, claustrofobisch vormgegeven labyrint; een paadje dat vermoedelijk doodloopt. In Fabric is eerder een monkelende stijloefening waarin Strickland zijn fetisjistische obsessies combineert met macabere sketches die soms herinneren aan Monty Python of cultkomedie Office Space. Met toegankelijke humor, voor Peter Strickland dan.