‘Once Upon a Time… in Hollywood’ bevat een aantal van Tarantino’s allerbeste scènes

Kleine jongens worden nooit groot in het universum van Quentin Tarantino, maar ze worden wel ouder. Once Upon a Time… in Hollywood is een milde, zonnige en ontspannen film, zoals Tarantino niet meer gemaakt heeft sinds Jackie Brown. Tarantino geeft zijn jeugdsentiment ruim baan in zijn negende film, die zich afspeelt in 1969. Zelfs naar de maatstaven van Tarantino bevat Once Upon a Time… in Hollywood een ware explosie van over elkaar buitelende popculturele verwijzingen naar de televisieprogramma’s, liedjes en films van zijn jeugd. De fetisjistische aandacht die hij zoals altijd besteedt aan kapsels, spijkerbroeken, afgetrapte mocassins en sixties-interieurs gaat elke functionaliteit ver te boven, maar de liefdevolle aandacht voor details is ook innemend.

Tegelijkertijd bevat de film een aangename onderstroom van weemoed over het verstrijken van de tijd. Wat betekent het om ouder te worden, in een wereld die alleen de jeugd hoog in het vaandel heeft staan? Tarantino heeft als filmmaker nooit volwassen willen zijn. Zijn ongeremde jongensachtigheid is juist zijn handelsmerk. Maar zelfs hij kan niet ontkennen dat de tijd onherroepelijk doortikt.

Once Upon a Time… in Hollywood is daar beter van geworden. De hardheid en lelijkheid van Tarantino op zijn minder geïnspireerde momenten breekt hier alleen mondjesmaat door.

Leonardo DiCaprio is Rick Dalton, een B-acteur in televisiewesterns die eind jaren zestig zijn beste tijd heeft gehad. Brad Pitt speelt Cliff Booth; Daltons beste vriend, vaste stuntman en chauffeur. Het glamour-koppel Roman Polanski en Sharon Tate (Rafal Zawierucha en Margot Robbie) bewoont de villa naast die van Dalton in de heuvels van Hollywood. De sinistere hippies die in de buurt rondhangen hebben veel weg van de volgelingen van moordenaar Charles Manson. Tate werd begin augustus 1969 door zijn bende gruwelijk vermoord.

Eigenlijk is het wonderlijk dat Once Upon a Time… in Hollywood de eerste film is van Tarantino die zich volledig in de filmwereld afspeelt. Dat is een natuurlijke habitat voor een regisseur die zijn hele carrière lang al zijn filmliefde uitleeft en films over films maakt. Zijn stijl pakt in deze setting veel beter uit dan bij de grote, historisch beladen thema’s zoals de Holocaust (Inglourious Basterds) en slavernij (Django Unchained) waar hij zich in het verleden nogal aan vertilde.

Lees ook een achtergrondstuk over Quentin Tarantino en zijn liefde voor Los Angeles

Once Upon a Time… in Hollywood bevat nog steeds een paar tenenkrommende scènes: een gênant ongeloofwaardig gevecht tussen Cliff Booth en actiester Bruce Lee (Mike Moh); een klein rolletje van Damian Lewis die op een Hollywoodfeestje voor de legendarische Steve McQueen moet doorgaan; een vooral curieuze huilbui van DiCaprio.

Tarantino’s geweld tegen sommige vrouwelijke personages blijft eveneens moeilijk te verteren. Een vrouwelijk personage in zijn films is te vaak een autoriteitsfiguur – een moeder of een echtgenote – die de pleziertjes van de man dwarsboomt en daarom dood moet; liefst zo gruwelijk mogelijk.

Daar staat tegenover dat Once Upon a Time… in Hollywood ook een aantal van de beste scènes bevat die Tarantino in lange tijd heeft gedraaid: Pitt die met zijn bolide door Los Angeles scheurt en ook zijn lange scène op een voormalige western-set waar de stuntman op leeftijd de confrontatie aangaat met Mansons hippies. Pitt laat DiCaprio overigens behoorlijk ver achter zich met zijn charisma, maar hij krijgt daarvoor misschien ook meer kans omdat hij de ongenaakbare macho-rol heeft.

Het mooist is de scène waarin Margot Robbie als Sharon Tate in een halfvolle bioscoop in Hollywood naar de echte Sharon Tate kijkt in de komedie The Wrecking Crew; een niemendalletje dat ze in 1968 maakte met Dean Martin. Echte filmmagie.