De producenten van Book Club hebben opnieuw een film gemaakt over vrouwen op leeftijd die iets doen wat je zogezegd niet van hen verwacht. In Book Club ging een nuffig leesclubje Fifty Shades of Grey lezen, in Poms richt een gelijkaardig groepje in een bejaardengemeenschap een cheerleadteam op. De boodschap is hetzelfde: op plezier maken staat geen leeftijd.

De plot van Poms is voorspelbaar, net als de humor. Zo zien we de vrouwen behalve dansen regelmatig witte wijn of cocktails achteroverslaan en blijken sommigen nogal vuilbekkend, zeker als er geen echtgenoot meekijkt. Het tuttige resort waar ze wonen is de katalysator van de gebeurtenissen. De eigenzinnige Martha (Diane Keaton) verhuist daar naartoe om rustig te sterven, maar wordt er geconfronteerd met sociale druk en cohesie. Zo drukt een lokale beveiliger haar op het hart ongeregeldheden zeker te melden. „Denk aan excessieve ornamenten of kerstververlichting die er nog hangt na Nieuwjaar.” Ze moet ook lid worden van een van de vele hobbyclubs. Tot ze er zelf een opricht.

Keaton amuseert zich net als de andere actrices schijnbaar oprecht tijdens het zwieren met pompons, wat aanstekelijk is. Toch werkt Poms niet, het blijft onduidelijk waarom de dames in het team elkaar zo leuk vinden. Zo melden ze halverwege de film wel hoeveel ze van elkaar houden, maar blijft vaag waarom Martha zich in eerste instantie doodergert aan alle eigenschappen van haar opdringerige buurvrouw Sheryl (Jacki Weaver) en haar niet veel later ziet als hartsvriendin. De andere personages zijn dan weer zo oppervlakkig uitgewerkt, dat je je na afloop amper hun naam herinnert.