Isabelle Huppert speelt gemiddeld in drie films per jaar, een enorme productiviteit. Die arbeidsdrift wordt op de hak genomen in een aflevering van de amusante Franse televisieserie Dix pour cent (te zien op Netflix), over een Frans agentschap dat acteurs vertegenwoordigt.

In seizoen 3, aflevering 4 speelt Huppert een gastrol als ‘de vrouw die nooit slaapt’. Er ontstaan complicaties als er overlap ontstaat tussen de Franse film die zij ’s nacht opneemt en de Amerikaanse productie die overdag gefilmd wordt. Tussendoor bereidt Huppert ook nog een toneelrol voor en gaat zij naar een Chanel-modeshow. Om haar stem te sparen, spuit zij cortison in haar hals. „Ik ben uitgeput”, zucht ze, maar het belet haar niet om in haar eigen huis nog een low-budgetfilm op te nemen met een Koreaanse regisseur. Ook relativeert zij haar moordende werkschema: „In Bollywood maken ze zes films per dag.” De aflevering zit daarnaast vol grappen over haar vermeende ijdelheid („Ik ben geen figurante”).

Lees ook: Isabelle Huppert wordt geëerd met een retrospectief in Eye. Wat maakt haar zo goed?

Die ontwapenende zelfspot kenmerkt ook moordmysteriemusical 8 femmes (François Ozon, 2002). Hierin speelt Huppert een frikkerige oude vrijster met vlinderbril en opgestoken haar en neemt ze haar imago als vertolker van neurotische, bijna hysterische personages op de hak. Niet voor niets zingt zij vanachter de piano een lied, het jaar ervoor maakte zij immers La pianiste.

Door haar strenge imago lijken Huppert en humor niet samen te gaan. Zij heeft er veel plezier in dat beeld met veel zelfspot bij te stellen, en dat neemt mij nog meer voor haar in.