Jonge makers geheime wapen van De Parade

De Parade is voor veel net afgestudeerde theatermakers een goede kweekvijver: het is hard werken voor weinig geld (ook omdat je zelf het publiek je tent in moet lokken), maar de laagdrempeligheid van de korte speelduur en de bundeling op een festivalterrein zorgen ervoor dat ook pril experiment een kans op aandacht heeft.

Experiment als Songs in languages I don’t understand bijvoorbeeld. In deze spannende performance van Anna Luka da Silva speelt Nora Ramakers een schijnbaar aan lager wal geraakte zangeres, het soort drankorgel dat alleen nog in de meest dubieuze bars aan een gig kan komen. Tijdens haar wankelende optreden, waarbinnen ze steeds van taal en accent verandert, wordt ze op slag verliefd op een man in het publiek. Hiermee wordt het ware euvel achter haar have- en laveloosheid duidelijk: een toxische verhouding met de liefde.

Op slimme wijze wordt het publiek tijdens de voorstelling actief meegesleurd in deze tocht naar de bodem. Ramakers weet bovendien sterk een balans te treffen tussen grotesk spel en kwetsbaarheid, waardoor de onderliggende pijn en woede van een vrouw die keer op keer door de romantiek is uitgekotst steeds tastbaarder wordt.

Het hoogtepunt van De Parade tot nu toe is de uitzinnige bewerking van het toneelstuk Kunst door Tarik Moree en Tim Olivier Somer. Het creatieproces volgde hetzelfde stramien als hun afstudeervoorstelling My dinner with…: aan verschillende regisseurs werd gevraagd om één of meer scènes onder handen te nemen, waarna het eclectische geheel werd omgesmeed tot een min of meer samenhangende voorstelling.

Deze cadavre exquis-achtige aanpak werkt in het geval van Kunst nog beter, omdat het stuk van de Franse toneelauteur Yasmina Reza juist over de verschillende opvattingen over kunst gáát. Drie (of in dit geval twee) vrienden raken in conflict omdat een van hen een schilderij van 70.000 euro heeft gekost, dat alleen maar uit een wit vlak bestaat. Zo ontstaat een satirische dialoog over kunstopvatting en (mannen)vriendschap, die in de versie van Moree en Somer moeiteloos schakelt van conceptuele performance naar egodocument naar vileine musicalliedjes en weer terug.

Naast het feit dat de snelle schakels en het spelplezier lekker theater opleveren, hadden Moree en Somer de kern van het stuk niet beter kunnen raken: door zo veel verschillende perspectieven op hetzelfde kunstwerk dwars door elkaar heen te monteren laten ze precies zien hoe veel rijker de kunst en het leven worden als iedereen er zijn eigen visie op heeft.

Correctie (10-7-2019): In een eerdere versie stond foutief ‘Yasmine Reza’, dat moet zijn Yasmina Reza en is gecorrigeerd.