Recensie

Recensie Muziek

Hoe Tool met griezelige perfectie de Ziggo Dome hypnotiseerde

Progmetal De Amerikaanse metalband gaf dinsdag – zoals altijd – een vlekkeloze show in een uitverkochte Ziggo Dome. Maar die perfectie is ook griezelig: zijn dit soms hologrammen?

Metalband Tool hield de communicatie met het publiek dinsdagavond in de Ziggo Dome beperkt tot welgeteld één woord: „Amsterdam…”
Metalband Tool hield de communicatie met het publiek dinsdagavond in de Ziggo Dome beperkt tot welgeteld één woord: „Amsterdam…” Foto Ben Houdijk

Niets is zeker in deze wereld, behalve de dood, belastingen… en de mededeling dat het nieuwe album van Tool weer wordt uitgesteld. Al dertien (!) jaar wachten fans op een teken van leven van hun heldenband, waarbij ze continu zijn geteisterd door tegenstrijdigheden. Die nieuwe plaat was allang klaar, het was alleen nog wachten op de mix. Nee, toch niet, alles moest opnieuw. Of wacht, zanger Maynard James Keenan had het te druk met worstelen, wijn verbouwen en zijn andere bands Puscifer & A Perfect Circle…

Maar dinsdagavond staat het zwart op wit geprojecteerd op een scherm in een uitverkochte Ziggo Dome: op 30 augustus gaat het gebeuren.

Het geduld van Tool-fanaten is vaker op de proef gesteld: sinds 1990 maakte de Amerikaanse metalband slechts één EP en vier albums. Maar ja, die waren wel allemaal geniaal.

Tool weet namelijk als een van de weinigen de grote clichés in het genre te vermijden door te variëren van ongenadig hard tot fluisterzacht, van ultragevoelig tot venijnig cynisch, en van simpel beukend tot extreem ingewikkeld. En hoe onverwacht de wiskundig verantwoorde tempo- en maatwisselingen ook zijn: ze klinken nooit gemaakt moeilijk.

Niets is zeker in deze wereld, behalve dat Tool live altijd vlekkeloos is. De shows – ook die van dinsdag – hebben een aan griezelig grenzend niveau van audiofiele perfectie. Dat is niet per se een voordeel, want afgezien van de spectaculaire doemscenario’s die zich op de grote schermen afspelen, gebeurt er eigenlijk bar weinig. Zijn die bandleden soms hologrammen?

Keenan – in rode ruitjesbroek met leren jack, geschminkt als The Joker en met puntige hanenkam – houdt zich twee uur lang schuil in de schaduw, helemaal achter op het podium. Hij wisselt welgeteld één woord met het publiek („Amsterdam…”).

Dat ongemak maakt het mysterie alleen maar groter. Hoe kan dit zo goed zijn, vraag je af tijdens het magistrale ‘Forty Six & 2’. Hoe lukt het zo’n onpersoonlijke band waarvan de zanger zich voortdurend verstopt een complete zaal volkomen te hypnotiseren?