IJzersterke show van Anouk doet Mumford & Sons verbleken op Pinkpop dag 1

Misschien had Anouk de Pinkpop-zaterdag gewoon moeten afsluiten. De Haagse zangeres speelde een show om door een ringetje te halen: zelfverzekerd, krachtig en meeslepend. En doet ze dat niet al jarenlang? Het zou een mooi statement geweest zijn om haar die eer te gunnen, en een sterk signaal dat persoonlijkheid telt in de muziekwereld, een eigenschap waar Anouk van overloopt.

Bij haar eerste show op Pinkpop in 1998 werd ze nog bekogeld met eieren: wat deed zo’n popzangeres op ons bonkige gitaarfeestje? Onverstoorbaar trok ze haar shirt uit en vervolgde haar concert in een rode bh. Een middelvinger in ondergoed. Ze moest zich binnenvechten. Nu, 21 jaar later is ze met haar zeven Pinkopopoptredens recordhoudster en werd ze onthaald door een publiek dat praktisch is opgegroeid met haar stuiterende poprock. Gehuld in kleurige, wapperende poncho’s stonden ze aan het begin van het concert te wachten op noodweer dat niet kwam: zelfs het weer gunde het Anouk.

Die schudde ondertussen alles uit haar mouw, niets leek uit de tenen te moeten komen: heel natuurlijk wisselde ze tussen rocksongs als ‘Girl’ en ‘Million Dollar’, de nog nieuwe gospelkraker ‘It’s A New Day’, en meer ingetogen songs als ‘Michel’ en ‘Run Away Together’. In een strak, zwart catsuit met dunne bomberjas was de enige opsmuk wat onnadrukkelijk goudwerk om haar hals: een kettinkje met ‘I Love You’. Geen spetterend decor, geen kletspraatjes of lichtshow - de Haagse had genoeg aan zichzelf en haar indrukwekkende arsenaal aan sterke songs, ook al zong ze niets van haar laatste, Nederlandstalige album. Daar zou ze mooi de tijd voor hebben gehad met het half uur extra dat de headliner kreeg.

Playlist-vulling

De band die dat tijdstip had gekregen, Mumford & Sons, deed helaas weinig moois met hun extra tijd. De groep uit Londen kan best een goed liedje schrijven, het is alleen jammer dat ze anderhalf uur lang datzelfde ene liedje bleven spelen. Werkelijk alles wat ze doen heeft eenzelfde gedachte en opbouw. Het is de vleesgeworden playlist-vulling: frictieloos en voorspelbaar. Elke keer weer zochten ze het eerst klein met wat gepriegel op een banjo (of akoestische gitaar met de capo zo hoog dat die klinkt als een banjo) met gedempte pianoaanslagen, waarover Marcus Mumford dan verdrinkend in echo dingen zingt als „I don’t even know if I believe”, om zo’n liedje vervolgens in alles verorberende meeslependheid te laten exploderen. Het lijkt ze nooit te gaan om de muziek zelf, alleen het effect op het publiek telt.

Dat reageerde overigens minder negatief, terwijl het best massaal kan weglopen als het echt saai wordt - denk Kings of Leon in 2017. Zo bloedeloos was Mumford & Sons visueel niet, de show zat prima in elkaar met fraaie, draaiende lichten en zelfs wat groots vuurwerk - ook al past dat op geen enkele manier bij de pubgangers-uitstraling van deze band.

En zo werkt het op Pinkpop natuurlijk ook. Wie afdaalt uit z’n helikopter en het gras raakt, polsbandje om, drankje erbij, vrienden er omheen, die weet: zo’n festival is een som der delen, gelukkig niet alleen te definiëren door de bovenste namen op de poster, de bui van een artiest of überhaupt een bui.

Pinkpopmeisje

En dan is het nog jarig ook. Ook al zijn die namen op die poster niet zo spannend, dat jubileum is niet te ontkennen: op alle logo’s op het terrein is een vijftig geplakt, zelfs tegen de grote Pinkpop-letters op de weide - van het soort waar ze in de hoofdstad vanaf wilden – zijn een grote, gouden 5 en 0 geplakt. Een Sarah had het jubilerende festival altijd al, ook al vertonen de ravenzwarte krullen van het Pinkpopmeisje uit het logo nog geen grijze haren.

Lees ook de recensie over Pinkpop dag 2: Machtig muzikaal concert van The Cure zal Pinkpop nog lang heugen

Veelvuldig werd het festival gefeliciteerd door Guy Garvey, de innemende frontman van Elbow uit Manchester, een band zo warm en vertrouwd als de warme deken waar je vroeger bij je oma onder logeerde. „Beautiful!” Bleef hij maar roepzingen tussen de nummers door, en “beautiful!” antwoordde de weide - een vrij nauwkeurige recensie van een mooie, liefdevolle show.

Iets eerder was er de Rotterdamse Davina Michelle, die dankzij haar uit vele covers bestaande set een beetje kleurloos bleef, maar wel een piepjong publiek trok - belangrijk voor de volgende vijftig jaar Pinkpop. Ook bij de wat ongerichte maar feestelijke rocker Yungblud was het publiek jong - de generaties werden hier keurig gescheiden door hem precies tegenover Golden Earring te programmeren. George Ezra was juist een beetje eendimensionaal, maar zijn geluid was ook mooi subtiel op dat grote podium, met blazers die perfect pasten bij zijn volle stem.

En dan was er nog Jamiroquai, die wat goed te maken hadden na twee stramme shows in Nederland in 2017. Toen had de eens elastieken frontman Jay Kay net een rugoperatie gehad en leek hij ineens wel erg oud geworden. Nu is zijn baardje grijs en bolt onder zijn eeuwige trainingsjas een duidelijk buikje, maar zijn moves waren een stuk vloeiender. Veel meters maakte hij nog altijd niet, maar je herkende in zijn bewegingen af en toe weer die gozer die tegen de muren op kon dansen in de jaren negentig, toen de Britten hits aan elkaar regen. Die songs - ‘Canned Heat’, ‘Cosmic Girl’, ‘Return of the Spacecowboy’ - staan muzikaal nog steeds als een huis. „This is from 1996, when I was a lot fucking younger”, grijnst Kay voor ‘Use the Force’, een liedje ongeveer net zo oud als Davina Michelle en Yungblud. Met de klappende bas van Paul Turner als voorganger schudden ze het uit hun heupen. Nostalgisch, maar onverminderd aanstekelijk.