Van gestopt met tennis en depressief, tot winnaar van Roland Garros

Ze was een toptalent in het internationale jeugdcircuit. Ashleigh Barty, een kleine Australische, won in 2011 op haar vijftiende het juniorentoernooi van Wimbledon, door onder anderen de Nederlandse belofte Indy de Vroome te verslaan. Dat jaar werd ze nummer twee van de wereld bij de jeugd. Barty, opgegroeid in Ipswich in het noordoosten van Australië, was voorbestemd voor de wereldtop.

Maar ze kreeg mentale problemen. Ze had last van heimwee op toernooien in het buitenland. Ze belde huilend met haar ouders, als ze in Europa was. Ze kon moeilijk omgaan met de aandacht, de druk en het enorme verwachtingspatroon, vertelde ze in een interview met The Sydney Morning Herald in 2018. Ze is perfectionistisch, zat zichzelf in de weg. Ze raakte opgebrand. Werd depressief.

Ze stopte in 2014 met tennis, op haar achttiende. Bijna twee jaar nam ze medicatie tegen de depressies. Ze volgde therapie, wat moeilijk voor haar was, introvert als ze is. „Het meest confronterende wat je kunt doen, is praten over je gevoelens en jezelf openstellen”, zei ze in het interview. „De meeste sessies eindigden in tranen, maar daarna voelde ik mij altijd veel beter.”

Ze speelde cricket

Ze kwam tot zichzelf. Ze ging vissen, bezocht vrienden. Ze speelde cricket, populair in Australië. Ze had geen noemenswaardige ervaring in de sport, ze noemt zichzelf een „rubbish cricketer”. Ze speelde als professional bij Brisbane Heat, in de Australische nationale competitie, de Big Bash League.

Na een onderbreking van achttien maanden keerde ze in 2016 terug in het tennis. Ze hervond haar geluk in de sport, brak dit jaar door in de toptien en is uitgegroeid tot een van de meest veelzijdige en creatieve speelsters op de tour.

De Roland Garros-titel die Barty (23) zaterdag won, is ook een overwinning op zichzelf. In de finale versloeg ze de Tsjechische verrassing Marketa Vondrousova met 6-1 en 6-3. Het is haar eerste grandslamtitel en ze is de eerste Australische die Roland Garros wint sinds Margaret Court in 1973. Sam Stosur, de laatste Australische die de finale haalde in Parijs, verloor in 2010.

Slagveld

Het vrouwentoernooi was dit jaar een slagveld. Veel favorieten, onder wie Kiki Bertens, verlieten al vroegtijdig het toernooi. Deze editie toonde eens te meer de grilligheid van het vrouwentennis aan. De hiërarchie is zoek, iedereen kan van iedereen winnen. Met Vondrousova (19) en het Amerikaanse supertalent Amanda Anisimova (17) stonden er twee tieners bij de laatste vier.

Barty werkte zich geruisloos door het toernooi. Haar titel komt in die zin onverwacht, dat gravel niet haar voornaamste ondergrond is. Tot dit jaar won ze slechts twee duels op Roland Garros. Hardcourt is haar sterkste baansoort. Op die ondergrond won ze dit jaar het ijzersterke toernooi in Miami.

Op de nieuwe wereldranglijst stijgt ze van de achtste naar de tweede plek. „Ik speelde de perfecte wedstrijd”, zei Barty zaterdag. Gevoelsmatig was het een partij in de tweede of derde ronde, door het gebrek aan een tegenstander van naam en de slecht bezette tribunes in Parijs. Het was, qua niveau en spanning, een van de minste grandslamfinales in jaren bij de vrouwen.

Met Barty heeft Australië, een land met een rijke tennistraditie, weer een nieuwe ster aan het front. Vorig jaar werd ze door de tennisbond benoemd tot nationale ambassadeur voor de inheemse Australische bevolking. Haar vader Robert Barty is deels Aboriginal (Ngarigo-stam).

Barty is zo na de Australische legende Evonne Goolagong, winnaar in 1971 in Parijs, de tweede speelster met inheemse Australische roots die Roland Garros wint.