Popfestival Best Kept Secret beleeft ideale editie

Na een lange hete zondag, en een avond waarop onverwacht het onweer toesloeg, was Christine & The Queens de waardige afsluiting van een fantastisch festival. Na de bliksem dansten de Franse zangeres en haar dansgroep over het hoofdpodium en betoverde de androgyne Christine („You can call me Chris”) met haar Madonna-achtige zang en synthipopliedjes, in nummers als ‘Tilted’ en ‘Girlfriend’.

Het driedaagse Best Kept Secret, dit jaar voor de zevende keer gehouden in Beekse Bergen, Brabant, beleefde dit weekend een ideale editie. Het driedaagse festival, zo goed als uitverkocht, was breed en afwisselend geprogrammeerd, de sfeer was goed, de temperatuur warm maar aangenaam. Van alle muziekgenres ontbrak alleen hiphop, waarschijnlijk omdat het festival zich richt op de ‘oudere’ popliefhebber, van begin dertig.

De programmering was niet alleen breed in genre, maar ook in faam. Zo waren er grote namen - The Raconteurs, Christine & The Queens - en onbekend talent. In het ruime aanbod vielen een aantal trends te ontdekken. Zo is space-rock - suizende gitaren, ruimtelijk geluid - populair, bijvoorbeeld bij Yves Tumor en Charlotte Gainsbourg. Op het festival werd doorwrocht gemusiceerd, bij Fat White Family en Bon Iver draaide het om muzikaliteit en niet om franje of kostuums. En er was een aantal oudere bands dat wel de oorspronkelijke naam draagt, maar nog slechts één oorspronkelijk bandlid in de bezetting heeft: Primal Scream, Spiritualized en Kraftwerk.

De Franse Charlotte Gainsbourg gold altijd als een moeizame live-act: statisch en ongemakkelijk. Maar vrijdag, tussen door neon verlichte raamkozijnen, was ze een verrassing. Ze heeft een bijzondere manier van zingen; de lage klanken lijken haar als met tegenzin te ontsnappen. Ondertussen zorgden gitaar en keyboard, dankzij het effect van Moog-synthesizers, voor een suizend geluid, als een milde storm die haar woorden voortstuwde. Gainsbourg zong samen met haar mannelijke collega. Naast elkaar, de microfoon losjes in de hand, vielen ze op door hun gereserveerde, Abba-achtige presentatie.

Discodiva

Het programma bood een afwisseling aan sekse en gender, met zowel veel vrouwelijke artiesten, als artiesten die zich als man én vrouw identificeren. Onder die laatsten viel de Amerikaanse Yves Tumor, die een van de hoogtepunten was. Met zijn vier muzikanten creëerde Tumor zijn ruimtelijk klinkende, dansbare rock, onder een dikke laag effecten die gierende storm suggereerde. De extravagante Tumor, die zijn in slangenprint gestoken lange benen elegant opvouwde of wild heen en weer sprong, zingt als een discodiva.

Even gretig was het optreden van de Amerikaanse rockband The Raconteurs. De band rond Jack White kwam rennend en struikelend het podium op, en hield dat vuur het hele optreden vol. Tien jaar was de band uit beeld geweest, en het weerzien was verheugend. Ook de melodielijnen van de nieuwe nummers lijken weer uit schrikdraad geknipt, opgesierd met Whites demonisch zang en sproeiende gitaarsolo’s.

Rockbrouwsel

Soms klonken onderweg onbekende geluiden, vooral uit de nieuwe zaal op het water. In het voorbijgaan hoorde je daar elektronisch gepruttel, afkomstig van de Russische elektronica-muzikante Kate NV, die studieus haar vreemde maar aantrekkelijke deuntjes opdiende. In de grote schuur, aan het eind van het terrein, speelde de Australische zangeres Aldous Harding haar elegante en mysterieuze nummers. In diezelfde - te kleine - schuur stond later Lizzo, de nieuwe discokoningin. Samen met drie danseressen speelde ze liedjes als ‘Tempo’ en ‘Juice’. Lizzo danst en zingt met een aanstekelijk goed humeur en een voortdurende stroom aan seksuele toespelingen. Musiceren kan ze ook, bleek uit haar dwarsfluitsolo.

Muzikale toewijding was er bij de zeven leden van het voorheen zo chaotische Britse Fat White Family, die onlangs gestopt schijnen te zijn met het gebruik van geestverruimende middelen. Nu timmeren ze een hecht rockbouwsel, dat soms dreint en soms blikkerig dansbaar klinkt.

Lees ook de recensie van de eerste dag: Het gaat om muzikaliteit, niet om franje

De al even toegewijde Justin Vernon alias Bon Iver, hoofdact op de vrijdag, heeft een grillige carrièreverloop en al even grillige live-reputatie: hij zegt nog al eens af. Sinds hij een groot publiek bereikte met For Emma, Forever Ago (2007), in akoestische folk-stijl, streeft hij naar andere, elektronische uitingsvormen. Het was spannend óf en hoe Bon Iver zich hier zou presenteren. Maar hij was er, Inclusief bandana en koptelefoon, en vijf virtuoze instrumentalisten. Op het hoofdpodium bracht Bon Iver eindelijk zijn twee uitersten samen: (akoestische) rock met elektronisch experiment. Het werd vervreemdende muziek, van een onderzoekende artiest die soms bij schoonheid belandde door compromisloos te zijn: in het door overstuurde bassen dreunende ‘10dEAThbREasT’ waren de contradicties enerverend. In een aantal nummers combineerde Vernon zijn prachtige hoge stem met het roboteffect van autotune, voor nieuwe expressie in zijn toch al rijke stem.

‘Echte’ robots waren ook, vermomd als mens. Ze sloten de zaterdag af op het hoofdpodium, voor 25.000 man publiek met 3D-brillen. Tegen de zwarte avondlucht flitsten 3D-animaties voorbij, terwijl de vier leden van Kraftwerk, op een rij opgesteld achter consoles, hun legendarische oeuvre speelden. Vergeleken met eerdere optredens bleken de liedjes nu te worden opgesierd met extra beats, zoals in ‘Computer Love'. Ook van een afstand was het indrukwekkend om te zien hoe de 3D-auto reed tijdens ‘Autobahn’ en de Bauhaus-achtige tekeningen oplichtten.

Er speelde toch één hiphop-act, de New Yorkse Princess Nokia, Met twee soepele dansers en een dynamische performance wist ze de volle tent, die haar muziek duidelijk nog niet kende, de hele show aan zich te binden. Blijkbaar houden dertigers toch van hiphop.

Op 3 juni is dit artikel vervangen door een nieuwe versie inclusief de afsluitende zondagavond van het festival.