En toen was er weer licht. Het is de dag na een spectaculaire veldslag die zich afspeelde in de duisternis (tot frustratie van veel kijkers). De overgebleven personages in Winterfell nemen afscheid van de duizenden slachtoffers die zijn gevallen tijdens de strijd tegen de Night King en zijn leger. Onder de doden zit Jorah Mormont, trouwe bondgenoot van Daenerys Targaryen. Veel tijd voor rouw is er niet: het eindspel om de IJzeren Troon moet worden ingezet en de drakenmoeder moet naar King’s Landing voor een confrontatie met Cersei Lannister.

Deze aflevering moet een lastige klus zijn geweest voor showrunners en schrijvers David Benioff en D.B. Weiss. Na een gigantische (en zwaar gehypte) aflevering moeten de grote spelers nu naar hun laatste positie in het verhaal gebracht worden. Na een sterk begin werken ze dat vrij slordig en gehaast uit.

Een groot deel van ‘The Last of the Starks’, de laatste aflevering van regisseur David Nutter, speelt zich nog af in het noordelijke Winterfell, waar de overlevenden een redelijk feestelijke bijeenkomst hebben. Er worden drankspelletjes gespeeld, mensen duiken bij elkaar in bed. Het tempo ligt vrij laag en lange tijd voelt het aan als een tussenaflevering, eentje waarin voor de laatste keer lol getrapt kan worden.

Dat pakte echter beter uit in de tweede aflevering van dit seizoen. Tormund Giantsbane probeert een laatste keer nog iets met Brienne of Tarth, maar als comic relief werkt dit inmiddels eendimensionale personage niet zo goed meer.

Macht, verraad en seksisme

Daenerys raakt de controle ondertussen steeds meer kwijt, ook met geliefde/neef Jon Snow aan haar zijde. Zij wil niet dat Jon zijn ware afkomst bekend maakt bij zijn zussen Sansa en Arya. Jon laat zich weer eens van zijn meest naïeve kant zien en vertelt de waarheid toch aan de gezusters Stark. „Het is geen geheim meer, het is informatie”, zegt Varys iets later tegen Tyrion Lannister. De strategische en politieke discussie die volgt tussen Varys en Tyrion is een klassieke Game of Thrones-dialoog over macht, verraad en seksisme.

Een fijne scène, maar het schrijfwerk van Benioff en Weiss laat de acteurs (in vorm zoals altijd) ook een paar keer in de steek. Als de actie zich verplaatst naar het zuiden lijken ze ondanks de lange speelduur van de aflevering opeens in tijdnood te zitten en nemen ze een shortcut met een redelijke goedkope twist. De bloeddorstige piraat Euron Greyjoy, bondgenoot van Cersei, schiet vanaf zijn boot met het grootste gemak de draak Rhaegal neer en weet ook nog eens Missandei gevangen te nemen. Dit moment staat symbool voor de zwakkere aspecten van de latere seizoenen van Game of Thrones: logica wordt soms overboord gegooid om dingen te forceren.

Drakenkind

Het brengt ons wel naar een spannend slot waarbij Tyrion een allerlaatste poging doet om er met diplomatie uit te komen. De uitkomst valt te raden: Cersei laat het hoofd van Missandei afhakken. Naast haar tweede drakenkind is Daenerys ook nog haar enige echte vriendin in de serie kwijt. Hoe gaat ze wraak nemen? En laat ze al haar principes daarmee varen?

Vaak is de een-na-laatste aflevering van een seizoen van Game of Thrones het punt waarin de meest krankzinnig dingen gebeuren. Deze keer lijkt de vlam in de pan te gaan.