‘Wat mij is gebeurd, kan iedere jongen van 17 overkomen’

Met gemengde gevoelens hoorde Charly T. op 20 maart – vanuit Noord-Holland – de uitspraak van de Spaanse rechter aan. Achttien maanden cel en twee maanden onder toezicht. „Ik was in eerste instantie vooral opgelucht dat ik niet meer terug hoef naar de gevangenis in Spanje”, vertelt de 17-jarige Nederlander door de telefoon. „Maar al snel realiseerde ik me dat ik wel een strafblad heb. Dat ik als zedendelinquent geregistreerd zal staan. Dat is onacceptabel. Ik ga in hoger beroep. Het gevecht is nog niet voorbij. Dat staak ik pas als ik vrijspraak krijg.”

Charly T. zou op de ochtend van 16 augustus 2018 twee Engelse meisjes van 12 en 14 jaar seksueel hebben misbruikt, nadat ze samen wodka in een zwembad hadden gedronken. Dat zou zijn gebeurd op de laatste dag van een familievakantie in het Spaanse Benidoleig. Hij bracht bijna zeven maanden in voorarrest door, als enige Nederlandse minderjarige in een buitenlandse gevangenis.

Zo onverwachts als T. op 17 augustus 2018 jeugdgevangenis La Villa nabij Villena werd binnengebracht, zo onverwachts was op 12 maart zijn vertrek uit de cel. Hij werd opeens vrijgelaten, nog voordat er een uitspraak was. „De directeur riep me bij zich en zei dat ik snel mijn spullen moest pakken. Ik moest opeens weg. Dat was een heel raar moment”, legt hij uit. „Het was natuurlijk wel geweldig toen de poort voor me openging. Eindelijk kon ik weer zijn wie ik écht ben.”

Van zijn cel werd Charly T. buiten het zicht van de media naar de woning van de ambassadeur in Madrid gebracht. Twee nachten sliep hij in het verblijf waar Beatrix ooit als koningin te gast was. „Bijna net zo onwerkelijk als mijn verblijf in de cel. Ik werd herenigd met mijn vader en mijn broer. Dat voelde heel goed. Ik dacht nergens aan. We kregen paella. Ik ben de stad in geweest om een biertje te drinken. Gewoon even genieten van het moment.”

Lees meer over hoe de vakantie van Charly T. in de cel eindigde

Vrijspraak

Terug in de auto naar Nederland beseft hij dat vrijspraak zijn enige doel is. De tiener heeft seksueel misbruik altijd ontkend. „Je bent op vakantie in Spanje. Er is drank en er zijn meiden. Je ligt samen in een zwembad en bouwt een feestje. Ik ben alleen met die oudste bezig geweest. We zoenen en zitten aan elkaar. Bijna de droom van iedere jongen.”

Maar het liep uit op een nachtmerrie, vertelt T., toen bleek dat de meiden aangifte hadden gedaan. „Met een oneerlijk verhaal.”

De meisjes doen toch niet zomaar aangifte? T. denkt, zo vertelde hij eerder, dat de moeder van de meisjes zo boos was dat de meisjes om elf uur ’s ochtends dronken thuiskwamen, dat ze een verhaal hebben verzonnen om zichzelf vrij te pleiten. Charly: „Dat neem ik ze wel kwalijk. Ik heb eerlijk alles tot in details verteld. Ik heb niets tegen de zin van hen in gedaan. Maar ik werd niet geloofd. De meiden mochten naar huis en ik zat opeens in een cel.”

Charly T. werd als Nederlander wegens ‘vluchtgevaar’ in voorarrest geplaatst, in afwachting van een proces. Een Spanjaard zou zijn zaak waarschijnlijk gewoon thuis hebben mogen afwachten. „Het was zo onwerkelijk”, zegt hij, over het moment dat hij naar zijn cel werd gebracht. „Al die mensen keken minachtend naar mij. Aanranders staan onderaan in de hiërarchie. Ik hoopte dat ik in een boze droom terecht was gekomen. Om gek van te worden. Ik was ergens in de bergen weggezet tussen veroordeelde criminelen in een vreemd land. Niemand wilde luisteren of begreep iets van mij.”

Charly T. heeft de eerste weken alleen contact met zijn familie. Na 46 dagen krijgt hij bezoek van een medewerker van de Nederlandse ambassade. Ze maakt duidelijk dat Nederland niet in de rechtsgang van Spanje kan treden. Wachten, en hopen op een eerlijk proces, daar komt het op neer. „Je rekent erop dat je land je helpt”, zegt Charly T. „Nederland kon niets doen, was de boodschap. Ik stond er helemaal alleen voor. Toen zag ik nog maar één mogelijkheid: in hongerstaking gaan om de aandacht te trekken van de media. Dat werkte. Ik werd een BN’er.”

Ambassadeur

Na een publicatie in NRC komt de belangstelling eind november los. De ouders van Charly T. worden na vier maanden opeens door Buitenlandse Zaken uitgenodigd op gesprek. Een verzoek van de Nederlandse stichting PrisonLaw om via een vertrouwensonderzoek misstanden in de rechtsgang aan te tonen wordt door Buitenlandse Zaken afgewezen. Charly T.: „De ambassadeur kwam toen persoonlijk bij mij langs. Dat vond ik bijzonder. Ik ben hem heel dankbaar. Hij heeft echt iets voor me betekend. Dat ik als minderjarige niet kon worden overgeplaatst naar Nederland vind ik slecht. Dan zie je dat mensen van Buitenlandse Zaken zich achter de regels gaan verschuilen. Ze dekken zich in en zeggen al snel dat iets niet kan, om te voorkomen dat ze kritiek krijgen.”

Een paar weken voordat de zes maanden van het voorarrest voorbij zijn, komt aanklager Margarita Campos Pozuelo met een forse strafeis van vier jaar cel en een jaar onder toezicht. „Het voelde alsof ik aan de goden was overgeleverd. Alsof ze zomaar alles met me konden doen. Je zit opgesloten en hebt geen idee voor hoe lang. Het was vooral heel erg saai. Soms gooide één van die gasten een stoel naar iemands kop. Dat was dan een verzetje.”

Vlak voordat op 22 februari het proces begint, lijkt de aanklager niet zo zeker van haar zaak. Ze biedt aan de zaak af te doen met een jaar cel. Charly T. zou het laatste deel van zijn straf in Nederland mogen uitzitten. Zijn moeder voelt wel voor het aanbod. Maar zijn vader en de advocaten wijzen het na overleg met Charly T. resoluut af. „Ik had dan een bekentenis getekend die ik nooit meer terug zou kunnen draaien”, legt de hbo-student uit.

Het proces voor de rechtbank wordt verspreid over drie dagen. Het bewijs blijkt vooral te zijn gebaseerd op de verklaring van het 12-jarige meisje. Op 12 maart krijgt T. onverwachts te horen dat hij vrij is. „Ik móést weg. Maar dat was geen probleem”, zegt hij met een lach. „Ik had daar één vriend, een jongen die veroordeeld was voor een moord. Hij was de grootste, lelijkste en sterkste van allemaal. Met hem als maatje durfde niemand mij lastig te vallen.”

Eenmaal in Nederland blijft Charly T. buiten het zicht van media. „Door de uitspraak ben ik monddood gemaakt. Je wordt in een hokje geplaatst. Alsof je sowieso fout bent. Maar wat mij is gebeurd, kan iedere jongen van 17 overkomen. Ik kan alleen maar hopen dat dit niet aan mij blijft plakken en dat ik mijn leven zo snel mogelijk op kan pakken.”