Klimaatdoorrekening
Troebele glazen bol
Met spanning werd uitgekeken naar de doorrekening van de voorgestelde klimaatmaatregelen. De uitkomst is ronduit verbijsterend. Over een periode van elf jaar, tot 2030, wordt een koopkrachtplaatje tot op 0,4 procent nauwkeurig gepresenteerd. In ogenschouw nemend dat onze planbureaus jaarlijks al moeite hebben de effecten van Prinsjesdag nauwkeurig te voorspellen, doet het vrezen en vermoeden dat de doorrekeningen een hoog gehalte aan ‘wishfull thinking’ en een nog hoger gehalte aan onnauwkeurigheid bevatten. Een reële voorspelling is wel, dat er de komende elf jaar op grote periodieke bijstellingen gerekend zal moeten worden. Het klimaat is met deze volstrekt onzinnige doorrekening het minst gebaat. Scepsis en achterdocht over deze cijfers voeden de klimaatontkenners en zullen het draagvlak voor maatregelen alleen maar negatief beïnvloeden. De burger is best bereid zijn of haar beste beentje voor te zetten voor het klimaat, maar alleen als duidelijk is en blijkt, dat dit effect gestoeld is op degelijk onderzoek en zicht- en tastbare resultaten. De nu gepresenteerde doorrekeningen zijn dan ook geen winst voor het klimaat en doen politiek en maatschappelijk het ergste vrezen.
Kunstmatige inseminatie 1
Geen recht op kind
Ophef in Nederland toen minister Bruno Bruins voor Medische zorg (VVD) onlangs liet weten dat inseminaties met donorzaad voor lesbische stellen en alleenstaande vrouwen niet langer op vergoeding konden rekenen – inmiddels toch weer wel, voorlopig. Bruins is namelijk van oordeel dat zulke behandelingen niet uit een ‘medische noodzaak’ voortvloeien en dus niet op een gehele maatschappij verhaald horen te worden. Heeft hij daar een punt? Zeker. Dat je niet op mannen valt of single bent geeft je namelijk geen afdwingbaar recht om tegen voordeeltarieven een kind te gaan shoppen.
„Mag ik je kwakkie dan, Bruno?” en „Geen seks met een vent, dan word je kinderwens niet erkend” waren de slogans die werden gebruikt om de verongelijktheid door de massa mee te laten bekken. Ik kon enkel met ontzetting naar het scherm staren, omdat ik niet begrijp dat doelgroepen van wensouders zich het drukst maken om de al dan niet gefaciliteerde terugbetaling van de verwekking van een kind. Alsof dat het belangrijkste is waar om gevochten moet worden. Het is die groep wensouders enkel om de invulling van hun kinderwens te doen, ongeacht de funeste, onvermijdelijke gevolgen voor het kind dat samengesteld wordt. Donorconceptie is en blijft de massaproductie van mensen waarbij met voorbedachte rade in identiteit, familiebanden en welzijn geknipt wordt. Maar laat ons vooral moord en brand schreeuwen omdat het inspuiten van het ‘kwakkie’ mogelijk zelf betaald kan worden.
voorzitter Donorkinderen
Kunstmatige inseminatie 2
Vergoeding ook bij man?
Barbara Lammerts van Bueren zet in Onvruchtbaar of geen man, wat is het verschil? (13/3) uiteen dat bij behandelingen in het kader van ivf of kunstmatige inseminatie met donorsperma geen verschil gemaakt mag worden op grond van sociale factoren, leefstijl of leeftijd. Zij is begaan met de onmacht van vrouwen „dat het leven niet loopt zoals zij gedacht, verwacht en gehoopt hadden.” Om haar recht te doen, neem ik aan dat zij dat ook voor mannen erg vindt. Door allerlei oorzaken is het er in mijn leven als heteroman van nu 75 jaar nooit van gekomen om kinderen te krijgen. Nu voel ik het gemis van eigen kinderen en vooral van kleinkinderen. Mag ik aannemen dat ik in de redenering van Lammerts van Bueren ook voor vergoeding van kosten in aanmerking kom als ik bij een draagmoeder en een zaaddonor een kind wil laten verwekken om zelf op te voeden? Zo nee, waar ligt dan wél de grens? Of hoort het ook bij een volwaardig mensenleven dat je je neerlegt bij de loop die jouw leven heeft genomen?