Stroef en krachteloos: Hozier kan niet kiezen

Andrew Hozier-Byrne, alias Hozier, de 28-jarige Ierse zanger, kan niet kiezen. Op verschillende manieren. Als muzikant laveert hij tussen de genres, en ook binnen de liedjes kan hij niet tot één melodielijn besluiten.

Veelzijdigheid is doorgaans geen bezwaar, maar Hozier speelt van meerdere genres een verwaterde versie. Vaak is zijn monsterhit ‘Take Me To Church’ de blauwdruk. Hij laat gospelkoren uitbarsten, kerkorgels ronken en zingt zelf met een orkaanstem die soms voor ‘soulvol’ doorgaat, maar soms vooral krachtpatserachtig klinkt. In andere liedjes lijkt mede-Ier Van Morrison zijn voorbeeld, zoals in ‘Almost (Sweet Music)’, waarin hij stroef begint maar vloeiend overstapt op het refrein. ‘Nina Cried Power’ en ‘Nobody’, daarentegen, zijn krachteloze soulsongs, waar zijn wijdlopige opvatting van ‘melodie’ de lading ondermijnt. De soberder liedjes zijn geslaagd. In ‘As It Was’ klinkt zijn stem smachtend, begeleid door een eenzame cello. Ook ‘Shrike’ is mooi ingetogen.