Prettige retro-sfeer in ‘Captain Marvel’

Captain Marvel heeft geen ‘love interest’ in de nieuwste superheldenfilm van Marvel. Ze heeft het te druk met de oorlog tussen buitenaardse levensvormen, de ruimte doorkruisen én af en toe op spectaculaire wijze neerstorten. Het ontbreken van romantische verwikkelingen is een detail in de eerste Marvelfilm waarin een vrouwelijke superheld centraal staat, maar zorgt er wel voor dat de film progressiever overkomt dan menig recente Hollywoodkomedies met een vrouwelijke hoofdrol.

Marvel liep achter op concurrent DC als het gaat om vrouwelijke protagonisten. In 2017 werd Wonder Woman een enorm bioscoopsucces: de eerste blockbuster van DC met een vrouwelijke superheld en ook nog geregisseerd door een vrouw. Nu heeft ook Marvel een vrouwelijke protagonist in hun succesvolle superheldenuniversum, met een eerste eigen film.

Wonder Woman werd in 2017 onthaald als een feministische vaandeldraagster, hoewel ze een groot deel van de film halfnaakt rondrent en wel heel naïef en verleidelijk de camera inkijkt als er voor het eerst een man opduikt op het testosteronarme eiland waar ze is opgegroeid.

In Captain Marvel blijft het decolleté van actrice Brie Larson twee uur lang bedekt – weliswaar dankzij een weinig verhullend vliegenierspak. Verder voegen regisseursduo Anna Boden en Ryan Fleck enkele zeer korte intermezzo’s toe die je eerder associeert met het getob van werkende ouders dan met superheldenfilms. Zo twijfelt Captain Marvels beste vriendin op aarde, piloot Maria (Lashana Lynch), even of ze als alleenstaande ouder wel de ruimte in kan gaan. Maar Maria’s eigenzinnige dochtertje maakt duidelijk dat het moederschap dit soort avonturen niet in de weg hoeft te staan.

Marvels nieuwste superheldenfilm komt dus tegemoet aan verlangens naar meer diversiteit en inclusiviteit in het superheldengenre. Maar veel tijd om stil te staan bij wat Captain Marvel zoveel feministischer maakt dan andere superheldenfilms is er niet. De film is een klassiek, maar spectaculair vormgegeven oorsprongsverhaal, zoals we dat al kennen van talloze andere superheldenfilms. De aan geheugenverlies leidende hoofdpersoon Carol Danvers – de latere Captain Marvel – komt er stap voor stap achter hoe ze aan haar superkrachten komt. De kijker leert haar kennen als lid van een eliteteam van ‘Kree-strijders’: een buitenaards ras dat vaker opduikt in het Marvel-universum. Naarmate ze meer te weten komt over haar eigen verleden, leert ze ook bij over haar vijanden én over haar mentor Yon-Rogg (Jude Law), die steeds benadrukt dat „er niets gevaarlijker is voor een strijder dan het niet kunnen controleren van emoties”.

Daarnaast besteedt de film aandacht aan de jonge jaren van enkele andere figuren uit het Marveluniversum. Zo duikt er onder meer een jonge versie op van agent Nick Fury (Samuel L. Jackson) – nog zonder ooglapje – die voor het eerst buitenaards leven ziet.

De humor komt in Captain Marvel niet door slapstick of door zelfspot van de superhelden, maar vooral door de goedgekozen jarennegentigsoundtrack en retro-setting. Danvers crasht tijdens een van haar vele acties via het dak van een videotheek op aarde, terwijl ze haar teamgenoten probeert te bereiken kan de kijker zwelgen in nostalgie en glimlachen om onhandige papieren plattegronden, internetcafés en computers die eindeloos lang laden.