De Australische zanger RY X vat de paradox van dit tijdsgewricht goed samen. Er zijn meer muzikanten die mikken op het snijpunt van verstilde spiritualiteit en ontluikende vervoering, maar niemand verwerkt de ingrediënten zo raak als Ry Cuming, alias RY X. Alles klopt: zijn videoclips met meditatieve landschappen en serieus kijkende jonge vrouwen; het imago van RY X zelf, als eenzame cowboy met knot en baard; en tenslotte zijn muziek, die zwenkt langs allerlei eigentijdse behoeften.
In die muziek horen we losse elementen die elkaar toevallig lijken tegen te komen: warmbloedig gitaargetokkel, synthesizers galmend als klankschalen en elektronische percussie die aanzwelt en weer afneemt. Temidden van deze componenten klinkt de zang van RY X hoog en glazig . Het is een soort stem dat nu populair is: androgyn, geruststellend, gevoelig.
RY X werd in een klap populair dankzij zijn debuutalbum Dawn, in 2016. Dit weekend verkocht hij twee keer Paradiso uit . Hij koos meer nummers van Dawn dan van het vorige maand verschenen Unfurl. In een halve cirkel van brandende witte kaarsen en drie muzikanten achter synthesizers en drums, stond RY X met zijn gitaar, en liet de sfeer langzaam opgloeien. Zijn falsetstem baadde in lang aangehouden keyboardtonen, waarbij de percussie een steeds driftiger rol begon te spelen. Dat gebeurde bijvoorbeeld in het nieuwe ‘Shortline’ dat zich aan het eind ontwikkelde tot drum-’n-bass-achtige hectiek, als geslaagd tegenwicht tegen de esoterische stijl.
Ook ‘The Water’ kreeg live een mooie epiloog in dance-achtige opwinding. RY X, die delicate handgebaren maakt, alsof hij pluisjes uit de lucht plukt, is een charismatische zanger naar wie de aanwezigen verstild staan te kijken. Hij biedt ze een geruststellende wereld.
‘Foreign Tides’ van RY X