Te diep door de knieën voor Arvo Pärt

Voor een eigentijdse klassieke componist heeft de 83-jarige Estse componist Arvo Pärt met zijn verstilde, meditatieve muziek een enorm publiek aan zich weten te binden. Daarbij is zijn muziek lang niet zo vrij van duistere emoties als zijn rustieke imago als een soort vriendelijke monnik doet vermoeden. Hoe Pärt met eenvoudige middelen zoveel weet op te roepen in een geliefd stuk als Spiegel im Spiegel , is bepaald raadselachtig. Helaas komt de kijker niet veel dichter bij het geheim van Pärts muziek in de documentaire Het Pärt Gevoel van Paul Hegeman.

Hegeman filmde de componist bij repetities met het Cello Octet Amsterdam. Mooi om te zien hoe zijn eigen muziek hem opnieuw bij de kladden grijpt, maar eerlijk gezegd komt de componist daarbij niet direct met geweldige nieuwe inzichten. Hegeman sprak vooral met veel uitvoerende musici, die muziek van Pärt spelen; amateurs en professionals. Dat zijn niet noodzakelijk de beste gesprekspartners. Hegeman is ook geen scherp interviewer; hij laat gesprekspartners wegkomen met veel halve zinnen en vage praat.

De filmmaker is al bij voorbaat zo overtuigd van de grootheid van de muziek van Pärt en van de man zelf – wat meer onderscheid tussen de componist en zijn werk zou wenselijk zijn geweest – dat hij er eigenlijk geen vragen meer over heeft. De muziek van Pärt komt in de film ook tekort, want die is alleen te horen in korte fragmenten. Zo scheert Het Pärt Gevoel – de titel helpt ook niet – langs van alles en nog wat, zonder ooit ergens te landen.