Grandioos terug na The Opposites: Willem raakt met ieder woord

Willem stond tot zo’n vijf jaar geleden in uitverkochte zalen en op de grootste festivals voor duizenden mensen. Hij was de helft van de muzikale wervelstorm The Opposites. Het duo behaalde grootse successen, mooie prijzen en bracht diverse hits uit: ‘Sukkel Voor De Liefde’, ‘Broodje Bakpau’ en ‘Dom, Lomp & Famous’, bijvoorbeeld. Tot zijn partner wilde stoppen en Willem in een diep dal belandde. Eind 2018 maakte hij die pijn voelbaar op zijn persoonlijke album Man In Nood. Nu trekt hij ermee langs theaterzalen, te beginnen met de officiële première in de uitverkochte Rabozaal van de Melkweg.

Lees het interview met Willem over zijn crisis en hoe hij terugkwam: ‘Wanneer ik schrijf, voel ik het in mijn hart’

Om negen uur gaan de lichten uit, maar het geduld van het publiek wordt nog even op de proef gesteld. Op het podium staat een bak met een dun laagje water. Sereen. Op de achtergrond klinkt minutenlang een loop van vier tonen. Aanvankelijk is de zaal muisstil, maar naarmate de tijd verstrijkt verandert de sfeer. Het wordt steeds benauwder en het publiek lijkt niet te weten hoe te dealen met het ongemak.

Een groepje begint te kletsen, een ander gaat naar de bar om een biertje te bestellen of besluit nog even naar het toilet te gaan. Of het nou bij de show hoort of niet, het lijkt alsof Willem ons op microniveau wil laten ervaren hoe hij zich voelde tijdens zijn zware depressie. En plots verschijnen de eerste rimpels in het water.

Het is de man van de avond, gekleed in smetteloos wit. De vier tonen tellende loop mondt uit in de titeltrack van zijn album ‘Man In Nood’. Wat volgt is een show die boven de artiest uitstijgt. De studioproducties worden rechts op het podium voorzien van stevige drumklappen en links staat een toetsenist voor wat extra schwung. Op het grote, podiumbrede scherm flitsen flarden voorbij. Foto’s, video’s en speciaal voor de show gemaakte visuals, steeds passend bij de track en soms zelfs letterlijk bij de woorden die Willem uitspreekt.

Hoewel hij met The Opposites al kon teren op een uitstekende live-reputatie, moet hij als soloartiest opnieuw beginnen. Verleerd is hij het performen beslist niet; elke lettergreep is niet alleen loepzuiver verstaanbaar, maar ook voelbaar. Soms ingetogen, soms met melodieuze uithalen, maar alles komt binnen. Willem raakt.

„Shotjes zijn hoofdpijn, maar die envelop is een duivel/ Heb Jezus nodig in mijn leven… Allah, Koran of een Bijbel/ discipline en een credo/ therapie, ik zoek verlossing van mijn lijden”, rapt hij reflecterend in ‘Ooit Zullen Wij Vrij Zijn’. Het licht is vaak minimaal, maar zodra hij zinnen voordraagt waar een sprankje hoop uit blijkt, wordt het helderder en waagt hij zich zelfs aan een danspasje.

De productie is van torenhoog niveau en sluit naadloos aan bij de muziek. Er is laaghangende rook en de visuals zijn indrukwekkend en doeltreffend. Van de jongen die ooit patent had op georganiseerde chaos is niets meer over. Hier staat een man die zich niet verschuilt achter een artiestennaam of artiestenbestaan, maar zichzelf blootgeeft. Willem heeft de lat voor optredens van Nederlandse rappers een flink stuk naar boven verlegd.